Weer terug in het koude kikkerlandje

Lieve allemaal,

Mijn laatste weekje Ghana bestond voornamelijk uit spullen uitzoeken en inpakken, wat moet allemaal mee terug naar Nederland en wat kan ik hier achterlaten. Veel kleren waren van al het zand erg faal geworden. Deze kleren heb ik aan het oudste meisje gegeven, ze was hier ontzettend blij mee en ze had gelijk wat dingen gepast. Ook heb ik haar een klein koffertje gegeven, daar had ze al haar kleren hier netjes ingestopt.

Zaterdag 22 november, de dag dat ik terug vloog naar Nederland. In de ochtend zijn we samen met Tina, de chauffeur en nog 8 vrijwilligers naar de bruiloft van Charlotte gegaan. Ook Elise ging mee. In eerste instantie zou Tina haar 's ochtends oppikken in Senya Bereku, maar ze was de dag ervoor al gekomen en is een nachtje blijven logeren in het weeshuis, gezellig!! De kinderen vonden het ook erg leuk om haar weer te zien en besprongen haar van alle kanten!

Om 7 uur kwam Tina ons oppikken. Het was ongeveer een uurtje rijden naar het dorpje waar de bruiloft plaats vond. Eerst gingen we naar een huis (volgens mij het huis van Charlotte haar ouders). Hier stonden partytenten en links en rechts stoelen. De stoelen links waren voor familie en vrienden van Charlotte en recht voor de vrienden en familie van Samuel. Dit was een soort voor ceremonie. Als ik het goed begrepen heb, ging het erom dat de familie akkoord ging met het huwlijk. Na een tijdje kwam Samuel aangelopen en even later Charlotte. Het viel me op dat ze er helemaal niet zo blij keken. Ik denk dat het bij de cultuur hoort dat het bruidspaar niet veel mag lachen en elkaar ook nauwelijks mogen aanraken. Na een tijdje zijn we naar de kerk gegaan, waar de echte ceremonie plaats zal vinden. De kerk was helemaal versiert met gele en witte ballonnen. Ook lag er een rode loper en speelde er een bandje. Er werd luid gezongen en de mensen stonden de dansen. Na het tijdje kwam het bruidegon eraan, samen met zijn getuige. Even later kwam ook Charlotte eraan, in een prachtige witte jurk, samen met haar getuige. Er werd wederom weer veel gezongen en gedanst. Op een gegeven moment gingen we rij voor rij dansend naar voren om geld in een bak te doen. De eerste ronde was voor de kerk en de tweede ronde was voor het bruidspaar. Omdat ik deze avond terug zou vliegen moesten we optijd weg. Bij het weeshuis moest ik heel snel mijn laatste spullen inpakken omdat Tina zij dat het erg druk zou zijn op de weg naar Accra. Toen ik al mijn spullen had ingeladen moest ik nog afscheid nemen van de kindjes. Ze hadden net allemaal een ijsje gekregen van Tina, die ze lekker aan het opeten waren in hun slaapkamer. Ik ben toen nog even naar de kinderen toe gelopen, maar sommige hadden het drukker met hun ijsje. Ik vond het wel jammer dat ik niet even rustig afscheid heb kunnen nemen van de kinderen.

Onderweg naar Accra hebben we Elise bij Senya Bereku afgezet en ben ik samen met 2 Zweedse meiden, 1 nederlandse meid, Tina en de chaffeur door gegaan naar Accra. Achteraf viel de drukte op de weg nog best mee en hadden we nog even de tijd om in het vrijwilligershuis wat te drinken.

Vervolgens heeft de chauffeur mij naar het vliegveld gebracht. Hij zette mij af bij de ingang, zette mijn backpack op mn rug en zei: 'je moet die kant op, doei!'. Daar stond ik dan in mn eentje, geen idee waar ik precies heen moest. Zo'n held ben ik nou ook weer niet op vliegvelden... Omdat ik om 5 uur al op het vliegveld was, en mijn vliegveld pas om kwart voor 10 vertrok had ik gelukkig alle tijd. Al snel had ik een restaurantje gevonden waar ik 2 uur heb gezetten. Even wat gegeten en gedronken en nog wat gelezen. Toen ben ik toch maar op zoek gegaan naar de incheckbalies. Uiteindelijk had ik ze gevonden, aan de andere kant van het vliegveld. Toen ik mijn bagage had gedropt kon ik richting de vertrekhallen om daar door de douane heen te gaan. Je merkt wel dat de mensen hier heel anders zijn dan in Nederland. Zo werd ik bijvoorbeeld gefouilleerd door een Ghanese vrouw die een gezellig praatje met me maakte, hoe het met me ging en wat ik precies in Ghana had gedaan. Zo zie je ze in Nederland niet vaak... Ik bedacht me toen dat ik de vriendelijkheid van de Ghanezen ook heel erg zal gaan missen.

Om kwart over 9 kon ik boarden, ik had me al snel geinstalleerd om m'n stoel. Dekentje over, kussentje erbij... Het duurde wel even voordat we eindelijk de lucht in gingen, kwart over 10 stegen we op. De vlucht was prima, net zoals de heenreis kregen we regelmatig te eten en te drinken. Na wat geslapen te hebben en wat films te hebben gekeken konden de gordels weer om voor de landing. Om half 6 's ochtends landen we op schiphol. Ik had mijn bagage gelukkig er snel. Toen ik door de schuifdeuren heen kwam zag ik 2 grote spandoeken, een van papa, mama en ilse en een van m'n vrienden, super leuk!!
Ik kon gelijk merken dat ik weer in Nederland was, zo koud! Gelukkig had mama wat warme kleren voor me mee genomen in de auto. Natuurlijk had ze ook wat lekkere dingen mee genomen zoals winegums en pepernoten! :D Toen we thuis aankwamen hing er ook aan het raam een groot spandoek.

Diezelfde dag had ik een de namiddag een welkomsborrel voor vrienden en familie. Ik kon gelijk mijn souvenirs, waar ik zo trots op was, uitdelen. Na even gekletst te hebben, zegt mama ineens; 'hoor je dat?' Toen hoorde ik trommels. Jahoooor. De malletband kwam een serenade brengen. Harstikke leuk! Wel stond ik een beetje met m'n mond vol tanden, dit had ik zeker niet verwacht!

Nu ben ik alweer bijna een week in het koude kikkerlandje. Het is wel weer even wennen hoor, vooral de kou. Het scheelt bijna 35 graden... Ook ben ik alweer volop aan het genieten van het heerlijke Nederlandse eten, bitterballen, stampot, vanille vla... Deze week had ik nog even tijd om weer te acclimatiseren en weer in het Nederlandse ritme te komen. Volgende week begint het echte leven weer, dinsdag begin ik weer met werken (waar ik ook wel weer zin in heb, na 3 maand vrij te hebben gehad!).

Verder heb ik nog een aantal mensen die ik wil bedanken:

Travel Active, voor het mede mogelijk maken van mijn reis en de goede begeleiding tijdens de voorbereidingen van mijn reis.
Tina Duah, voor de begeleiding tijdens mijn verblijf ik Ghana.
Moeders Charlotte, Faustina en Diana, voor de zorg van ons en al het lekkere eten.
Elise, voor de onwijs leuke tijd samen!
Familie & vrienden,voor alle steun tijdens de voorbereiding en tijdens mijn verblijf in Ghana.
De mensen thuis, voor alle steun, donaties, het lezen van mijn hele lange reisverhalen, de super leuke reacties en het aanwezig zijn op mijn welkomsborrel!
De malletband,voor de serenade tijdens mijn welkomsborrel.

Natuurlijk heb ik ook een hele hoop foto's gemaakt, nieuwschierig? Stuur even een berichtje en kom gezellig langs!

Liefs Myrthe

Op naar het noorden...

Lieve allemaal,


Daar ben ik weer, maar dit keer voor de aller laatste keer vanuit Ghana. De 8 weken zijn zo goed als voorbij, de tijd is zo snel gegaan... Ik herinner me het als de dag van gister dat ik hier aan kwam, in een vreemd land en in een hele andere cultuur. Na 8 week ben ik zo goed als ingeburgerd, weet ik hoe mensen elkaar groeten, wat echt Ghanees eten is, etc. Als je hier voor zo'n lange tijd bent besef je hoe goed je het hebt in Nederland, dat we eigenlijk een stel verwende nesten zijn, hihi! Maar goed, nu over naar mijn belevenissen van de afgelopen week...

Nadat de kinderen een week op de nieuwe school hebben doorgebracht merkten we dat niet alle kinderen het even leuk vinden. Vooral de oudste kinderen hebben erg veel moeite met de nieuwe school. Een van de oudste jongens liep laatst huilend naar school toe. Van meerdere kinderen hoorden we dat de stok om lijfelijk te straffen ook regelmatig word gebruikt. Ik denk dat het voor de oudste ook lastig om van school te wisselen. De kleinste kinderen passen zich gemakkelijk aan, maar als je een jaar of 10 bent is dit veel lastiger...

Inmiddels zijn er ook twee nieuwe kindjes in het weeshuis gekomen. Tina vertelde dat ze door een man gebracht waren, hun moeder was overleden en de vader was er vandaag gegaan...

Weekend! Het laatste weekend dat ik er op uit kan om iets te zien van Ghana. Deze laatste kans heb ik goed benut. Op aanrader van Tina hebben Elise en ik besloten om naar het noorden te gaan voor een lang weekend. In eerste instantie vonden we dit veel te ver, het is namelijk zo'n 16 rijden vanaf Accra!

Donderdag morgen ben ik samen met moeder Charlotte met de taxi op weg gegaan naar Senya Bereku om Elise op te pikken. Vervolgens hebben we onze weg vervolgd naar Accra. Na bijna 3 uur rijden waren we om 12 uur eindelijk bij het goede station aan gekomen waar onze bus naar Tamale om 2 uur in de middag zou vertrekken. Tina had een paar dagen van te voren al bustickets voor ons geregeld. De rit van Accra naar Tamale zou in totaal 14 uur duren. Na 2 uur wachten begonnen ze eindelijk met het inpakken van de bagage. Het is onvoorstelbaar wat er allemaal mee gaat in zo'n bus... Dozen, tassen en schalen vol met van alles en nog wat, allemaal handel.

Om 3 uur konden we dan eindelijk vertrekken. We zaten in een grote touringcar, je zou hier in Ghana verwachten dat hij bijna uit elkaar rammelt, maar het was een prima bus! Het was een luxe bus met airco en de stoelen konden heerlijk achterover. We konden ons bijna niet herinneren hoelang het geleden was dat we om zo'n lekkere stoel hadden gezeten! We waren erg blij met de luxe van de bus. Al helemaal nadat je van anderen hoort en leest dat het een erg lange rit is en dat de wegen in noord Ghana erg slecht zijn...

Eenmaal op weg hadden we de mogelijkheid om in de bus brood te kopen, dit was dan ook ons diner van die avond. Rond 7 uur, na 4 uur rijden was onze eerste stop. We waren op en klein marktje waar we naar het toilet konden en wat fruit en water konden kopen. Na een kwartier zijn we weer verder gegaan. Tijdens de reis werden er Ghanese films afgespeeld in de bus. Deze films zijn alleen heel slecht geacteerd en hebben een hele rare humor. Wij Nederlanders zullen deze humor denk ik nooit snappen, maar de Ghanezen liggen continu slap van het lachen!

Rond 11 uur hadden we onze tweede stop, langs de kant van een drukke weg. We gingen even onze benen strekken buiten. Toen we de bus uit kwamen stond er zo'n 30 mensen met schalen op hun hoofd om ons heen. De een met water, de ander met ananas, banaan, etc. Prachtig om te zien hoe de verkoop hier gaat!
Aan het begin van de nacht hebben we onze laatste stop gehad en zijn toen door gereden naar Tamale. Om 5 uur vrijdagmorgen kwamen we aan in Tamale. Dan denk je dat je reis erop zit, maar dan moet je nog 2 uur met de tro tro naar Mole National Park. Hier zouden we het weekend verblijven. Een paar vriendelijke Ghanezen hebben ons naar de juiste tro tro gebracht. Helaas was de deze nog niet vol en hebben we 2 uur moeten wachten tot deze vertrok.
Onderweg naar Mole kon je maar al te goed merken dat je in het noorden was (het noorden is een stuk armoediger dan het zuiden). We kwamen dorpjes tegen die bestonden uit een stuk of wat huisjes van poep, klei en water.

In Larabanga, een klein dorpje vlak bij Mole, werden we afgezet. Al snel kwamen er Ghanezen naar ons toe, ze hebben ons een korte rondleiding gegeven door een van de oudste dorpjes. Hier kon je de armoede goed zien, water halen uit putten, kleren wassen in rivieren... Ook hebben ze ons de oudste moskee van Ghana laten zien en konden we binnen in een plaggenhutje kijken. Na de rondleiding wouden de jongens ons wel naar Mole brengen. Ons vraag was gelijk: 'met de taxi?' Waarop hun antwoord was: 'nee, we gaan met de brommer!' Elise en ik keken elkaar aan en stemden toe. Na een kwartiertje op de brommer kwamen we aan bij Mole National Park. Inmiddels was het 10 uur in de morgen. We hebben er in totaal 24 uur over gedaan om vanaf het weeshuis naar Mole National Park te komen. De wegen zijn ons tevens heel erg mee gevallen. De hele weg was geasfalteerd, alleen af en toe wat hobbels en kuilen.

Toen we in onze kamer aan kwamen keken we onze ogen uit, prachtig! Een heel groot bed, een badkamer met een bad, airco, een televisie, een koelkast die werkt... Op ons balkonnetje hadden we uitzicht op het National Park zelf en zagen we in de verte wat olifanten staan! Na even heerlijk te hebben genoten van het uitzicht zijn we naar het restaurant gegaan voor een vroege lunch. Vervolgens was het tijd voor wat ontspanning en hebben we onze bikini aangetrokken en een duik in het zwembad bij het motel genomen. Na lekker gerelaxt te hebben in de zon, zijn we even op bed gaan liggen. We waren erg moe van de reis, in de bus hebben we hooguit 2 uurtjes geslapen.

'S avonds hebben we heerlijk gedineerd in het restaurant. Daarna hebben we op ons balkon gezeten met een lekker muziekje aan, gezellig nakletsen over de reis die we achter de rug hadden, en alle indrukken die het noorden op je maakt.

Zaterdag, deze keer konden we even niet uitslapen. We moesten om kwart voor 7 klaar staan bij de jeeps, voor de jeep safari! Samen met 2 andere toeristen zaten we boven op de jeep. Tijdens de 2 uur durende safari hebben we helaas niet heel veel dieren gezien. Alleen antilopen, aapjes en olifanten! De olifanten waren heerlijk aan het badderen in een meertje en wij stonden toe te kijken aan de rand van het water. Prachtig om te zien! Rond 9 uur waren we terug en hebben Elise en ik eerst lekker ontbeten.

Na het ontbijt kwamen de 2 jongens die we de dag ervoor hadden leren kennen eraan. Ze hadden grootse plannen en wilden ons van alles laten zien in de buurt. Om te beginnen met een kano-safari. Ook heen gingen we weer op de brommer heen. Na bijna 3 kwartier kwamen we aan bij de rivier, waar de kano lag. Deze safari duurde ongeveer een halfuurtje en onderweg kon je hele mooie Afrikaanse vogeltjes zien. De gids die met ons mee was zij ook iets over krokodillen als ik het goed verstaan heb, en er waar een soort van klauwen sporen aan de rand van het water. Voor ons is het nog steeds een raadsel of er daadwerkelijk krokodillen in het water hebben gezeten... Na de safari zijn we langs een dorpje gegaan. Dit was een dorpje waar je als toerist kan overnachten in een plaggenhut. Het leven van de mensen hier is grotendeels hetzelfde als in het zuiden van Ghana, alleen de soorten huizen maakt het grote verschil.

Een van de jongens vertelde ons dat hij een weeshuis heeft opgericht in Larabanga, het plaatsje in de buurt. Hier waren wij natuurlijk heel nieuwsgierig naar en zijn even wezen kijken. Het leek een goed opgericht weeshuis, eigenlijk net zo als die van ons!

In de middag hebben we bij Mole geluncht en zijn vervolgens gaan zwemmen. Ook de Ghanezen gingen mee. Het leuke hiervan is dat geen enkele Ghanees kan zwemmen en allemaal op z'n hondjes door het zwembad zwemmen en vervolgens hijgend aan de kant hangen, haha! Aan het eind van de middag hebben we ons even opgefrist en zijn we vervolgens weer met de jongens mee gegaan naar Larabanga. Hier heeft een van hen hij ons de mystric stone laten zien. Dit is een steen die vroeger op de weg lag. Ze hebben deze steen verplaatst, maar elke keer kwam hij terug. Nu hebben ze de weg verlegd en een muur om de steen heen gebouwd. De steen word 24/7 door een man bewaakt. Bij de mystric stone had je een prachtig uitzicht, de zo'n ging net onder toen wij daar waren dus de lucht was licht roze...

Vervolgens zijn we naar het weeshuis van de jongens gegaan. De oudste meiden van 15 ongeveer zouden en dansoptreden houden en ze hadden ons gevraagd om te komen kijken. Vanaf het weeshuis zijn we lopend naar een andere plek gegaan waar meer licht was. Daar werden stoelen voor ons neer gezet en 7 meiden stonden klaar om ons hun manier van dansen te laten zien! Een andere jongen speelde jambe terwijl de meisjes dansten. De Ghanese dansstijl vind ik echt gaaf om te zien, zo snel en behendig ze met hun voeten op de grond stampen... Al snel werden wij eruit gepikt en moesten we mee doen. De eerste pasjes waren nog wel te doen, maar daarna werd het voor ons echt te moeilijk. Wat hebben we gelachen, en wat hebben die meiden om ons gelachen! Daarna hebben de jongens ons weer terug gebracht naar onze kamer in Mole. In het restaurant hebben we nog wat gegeten en volgens lekker heb het balkonnetje gezeten!

De volgende morgen, het plan was om vandaag om 16.30 van Tamale een binnenlandse vlucht te nemen naar Accra. In Accra zouden we in het vrijwilligershuis overnachten.

Rond half 12 heeft een van je jongens ons op de brommer (ja, met z'n drieën op 1, plus alle bagage) na een nabijgelegen plaatste gebracht. Daar hebben we een taxi gepakt naar Tamale, de jongen ging ook met ons mee. Na 2 uur rijden kwamen we bij het vliegveld aan. Tina had ons van te voren verteld dat je daar nog wel tickets kon kopen en je je paspoort verder niet nodig had (onze paspoorten liggen in het vrijwilligershuis). Helaas werd ons op het vliegveld verteld dat de vlucht vol was. In eerste instantie werden we op een stand-by lijst gezet. Als er dan nog mensen niet zouden komen opdagen, we alsnog mee konden. En half uur voordat het vliegtuig zou vertrekken hoorden we dat dit moet het geval was. We hebben toen gelijk maar tickets voor de vlucht van maandag 17 november om 13.35 gekocht. We hadden geluk dat de behulpzame jongen nog steeds bij ons was, hij heeft ons toen naar een guest house in Tamale gebracht waar we de nacht konden doorbrengen. Zelf scheen hij ergens in de buurt een huis te hebben.

Na een frisse douche zijn we met 2 Ghanezen wat gaan eten en vervolgens hebben we op het dakterras van het restaurant wat gedronken. Je had vanaf hier een prachtig uitzicht over een drukke straat in Tamale.

Na een tijdje daar te hebben gezeten hebben ze ons meegenomen naar een club in de buurt. Ik wist van verbazing niet waar ik moest kijken. Het wordt hier niet getolereerd als je als blanke in een korte broek loopt, maar de Ghanese meiden gaan hier zowat in hun ondergoed opstap, zo weinig hebben ze aan... Na een tijdje hadden we het daar wel gezien en zijn we met de taxi terug naar het guest house gegaan.

Na een heerlijke nacht, op een heerlijk bed en een heerlijk kussen werden we rond 8 uur wakker (dit is voor ons tegenwoordig uitslapen!). Deze ochtend hebben we het lekker rustig aan gedaan en rond 12 uur zij we voor de tweede keer naar het vliegveld gegaan. Wederom ging de Ghanees ook weer mee.

Een kwartier voordat we zouden vertrekken konden we het vliegtuig in. Omdat het een binnenlandse vlucht was, was het maar een klein vliegtuig. Aan de ene kant van het gang pad waren 2 stoelen en aan de andere kan maar 1. Dat is wel even anders dan zo'n groot KLM vliegtuig!
Al snel vetrokken we. Zelfs tijdens zo'n korte vlucht kregen we en pakje koekjes en wat drinken, goed geregeld! Na een uurtje landden we op het vliegveld in Accra. Vanaf daar zijn we met de taxi naar een bus station gegaan en hebben vanaf daar de bus genomen. Elise en ik konden gelukkig dezelfde bus nemen, zij moest er alleen wat eerder uit als mij. Om 4 uur vertrok de bus uit Accra en rond 5 uur waren we bij Senya Bereku, waar Elise er uit moest. Ik moest toen nog een aardig stuk. Om half 7 was ik ook weer terug in het weeshuis. Ik werd weer enorm enthousiast ontvangen, zowel door de moeders als door de kinderen.

Dit weekend had ik van Tina al bericht gekregen dat het 3 kinderen (broertjes en zusjes) terug zijn naar hun tante. De tante had laten weten aan Tina dat ze graag wou dat de kinderen weer bij haar kwamen wonen. Tina heeft hier over gesproken met de 'Social Welfare' en zij hebben gezegd dat het goed is als ze terug gaan naar de tante. In eerste instantie leek het me goed dat de kinderen terug gingen naar hun familie, maar toen Tina me vertelde dat de kinderen helemaal niet weg wilden en de hele weg naar hun tang hebben zitten huilen kreeg ik er mijn twijfels bij. Zo ook Tina, ze wil graag een goede toekomst voor de kinderen en ze vraagt zich af of ze dit nu nog wel krijgen... Toen ik thuis kwam, was er ook een nieuw meisje. Ik hoorde van Tina dat zij op de wachtlijst stond, en aangezien er kinderen weg zijn kon zij bij ons komen wonen! Inmiddels zijn er 30 kinderen in het weeshuis

Ik heb nog even voor jullie op een rijtje gezet wat Elise en ik van al onze donaties hebben gekocht voor het weeshuis:
- 33 matrassen
- 35 kussens
- 35 lakens
- 20 handdoeken
- 5 zaklampen
- 62 schooluniformen
- 1 jaar schoolgeld voor alle kinderen
- 1 grote tafel
- 1 kleine tafel
- 2 bankjes
- 3 kledingkasten

Dit was hem dan jongens, m'n laatste reisblog uit Ghana. Als ik weer in Nederland ben zal ik er nog eentje plaatsen, zodat ik jullie kan vertellen over mijn laatste dagen en terugkomst in Nederland. Ik zal Ghana wel gaan missen, maar vooral ook het weeshuis, de kindjes, de moeders en niet te vergeten my big black mommy, Tina!


Tot snel allemaal!

Liefs Myrthe

Het einde komt alweer in zicht...

Lieve allemaal,

Maandag 3 november, de eerste dag dat de kinderen naar hun nieuwe school moesten. We waren er rond 6 uur uit om de kinderen te helpen met wassen en aankleden. De nieuwe schooluniformen waren nog niet klaar dus de kinderen zouden voor deze keer in hun gewone kleren naar school gaan. Omdat de nieuwe school dicht bij het weeshuis is konden we lopend heen, Elise en ik hadden besloten om rond half 8 - kwart voor 8 weg te gaan (school begint om 8 uur). Deze ochtend verliep niet echt vlekkeloos, om half 8 liepen veel kinderen nog in hun blootje en moesten ze bijna allemaal nog beginnen met ontbijten. We hebben de oudste kinderen duidelijk proberen te maken dat we op moesten schieten en dat ze dat aan iedereen moesten vertellen. Het zal wel in de Nederlandse genen zitten dat we graag op tijd zijn... Toen het 8 uur was zijn we naar de moeder gegaan en gezegd dat ze nu toch echt wel moeten opschieten. Haar antwoord hierop was: oh, de kinderen hoeven niet naar school vandaag, de leraren zijn aan het staken!

Charlotte vertelde dat een staking hier gerust een paar weken of zelfs maanden kan duren...

Omdat we toch iets met de kinderen wouden doen hebben we alle knutselspullen uit onze koffers gehaald. We hebben de twee tafels in de woonkamer gezet samen met de krukjes. Het was nog een hele klus om de kleurplaten, gekleurd papier, stiften, pijpenragers, potloden, etc. te verdelen over de twee tafels. De kinderen waren zo enthousiast dat ze alles uit je handen trekken. Na ongeveer en kwartier was de rust terug gekeerd en zat iedereen heerlijk rustig te knutselen of te tekenen. De oudste jongen heeft de verantwoordelijkheid genomen over de pijpenragers, hij heeft er voor alle kinderen brilletjes van gemaakt, zo leuk! Het grootste gedeelte van de ochtend zijn de kinderen heerlijk bezig geweest. Je kunt merken dat als je dingen doet met de kinderen, zoals kleuren, ze minder aan het ouwehoeren zijn onderling en dat ze veel leuker met elkaar omgaan.

Faustina (een van de moeders) is zondag weg gegaan, Tina vertelde ons dat ze malaria had en naar huis ging. Als ze beter was zou ze terug komen. Maandag bleek dat Faustina niet meer terug zou komen. De moeders hadden onderling wat problemen waardoor Faustina ervoor had gekozen weg te gaan. Maandag middag is er een andere vrouw gekomen, zij zou de plaats van faustina innemen. Deze vrouw, Diana, heeft zelf ook een klein kindje van anderhalf die ze ook heeft meegebracht naar het weeshuis. Tina heeft ons regelmatig bericht of wij vonden dat ze geschikt was als moeder voor alle kinderen. Hierop antwoorden wij dat het een vrouw is die super hard werkt. Ook hebben wij het idee dat zij meer liefde aan de kinderen geeft, omdat ze zelf ook een kleintje heeft.

Dinsdag morgen zijn we even naar Swedru geweest. Hier heb ik 10 handdoeken gekocht voor de kinderen. Deze hadden ze hard nodig, ze deden eerst samen met maar 7 handdoeken.
In de middag, toen we weer terug waren in het weeshuis begon het heel hard te regenen. Het was dat ik net gedoucht had, anders was ik graag in de regen aan staan! Omdat overal buiten zand is, was het al gauw een grote modderpoel! Het was dan ook een hele klus om met schone voeten naar de wc (die ongeveer 20 meter naast het weeshuis is) en weer terug te lopen... Ook werd het weeshuis gelijk even getest of hij wel waterdicht was. Dit was helaas niet het geval. Onder de achterdeur door kwam water binnen want zo van de trap in de hal af liep, nog net niet onze kamers binnen. Toen zijn we toch ook de slaapkamers maar even gaan checken. En ja hoor, in bijna alle kamers kwamen er straaltjes water uit het plafond. Al snel stonden overal emmers en bakjes om het water op te vangen.

Ook woensdag heeft het de hele dag geregend. Gelukkig waren er in de ochtend mannen gekomen om het dal te repareren. De temperatuur daalde al snel en het begon enorm hard te waaien, ik had even het gevoel dat ik in Nederland was!
Vandaag was ook een nieuwe Nederlandse vrijwilligster gekomen, Iris. Na een tijdje gekletst te hebben kwamen we erachter dat we haar tijden de voorbereidingsdag ook al hadden ontmoet!

Donderdagmorgen zijn we met z'n drieën naar school gegaan, we moesten het schoolhoofd een lijst met namen een geboortedatums brengen en ik heb tevens het schoolgeld voor een jaar voor alle kinderen betaald! In de middag moesten we met Princilla naar het ziekenhuis voor controle voor haar arm. We hadden er expres voor gekozen om in de middag te gaan, als we namelijk ' sochtends gaan zijn we vaak pas rond 3 uur terug. Omdat het nieuwe weeshuis best afgelegen zit, heeft Charlotte we taxi voor ons gebeld die ons naar de grote weg kon brengen, zodat er vanaf daar een tro tro konden nemen. Na lang wachten was er nog steeds geen taxi en zijn we maar begonnen met lopen. Het is nog een heel stuk naar de weg, zeker in die hitte. Toen we het idee hadden dat we al over de helft waren kwamen we Tina en haar driver tegen. We zijn we hun mee terug gereden naar het weeshuis om wat spullen af te leveren. Vervolgens zijn zij met ons mee gegaan naar het ziekenhuis. Rond 3 uur waren we daar gearriveerd, helaas waren we er voor niks, de dokter was al naar huis. Ze vertelden ons dat je perse vroeg in de ochtend moet komen...

Sinds we in het nieuwe weeshuis zitten hebben we veel telefonisch contact gehad met Tina. Ze wil graag weten hoe het gaat, of de kinderen het naar hun zin hebben, er huis goed bevalt en of we goed te eten krijgen. Wel zijn we en aantal dingen tegen gekomen in het nieuwe huis wat we haar verteld hebben. Zo zijn de stapelbedden bijvoorbeeld erg hoog en zijn er inmiddels al een stuk of 5 kinderen uit het bovenste bedje gevallen. De volgende morgen was er al een man bezig met planken op maat te maken en voor de bedden te schroeven, zodat ze er niet meer uit kunnen vallen. Ook het lopen naar de wc wanneer het regent heeft was geen succes en en dag later had Tina wat mannen geregeld die een pad van cement hebben gemaakt, van het huis naar de toiletten. Het valt me heel erg op dat Tina alles super goed regelt, en ook heel snel! Voor haar is het heel belangrijk om te weten dat de kinderen in een veilige omgeving wonen en het naar hun zin hebben. Mooi om te zien!

Het weekend van 7,8 en 9 november hebben we er voor gekozen een relax weekendje te houden. Het was een drukke week, dus daar waren we wel aan toe. We hadden Iris gevraagd of ze ook mee wou 'n die stemde enthousiast toe! Om zeker te weten dat dit een geslaagd weekend zou worden zijn we naar het vertrouwde beach resort Oasis gegaan. Lekker eten, zwemmen in een wilde zee, zonnen op het strand me een boek... Oftewel, heerlijk genieten!
Zondag morgen moesten we weer vroeg vertrekken. Elise zou namelijk na de lunch door Tina worden opgehaald om vervolgens naar haar gastgezin te gaan en te werken in het ziekenhuis. Gelukkig hoefden we deze keer geen 2 uur te wachten tot de tro tro vol zat en weg reed. Toen wij aankwamen was hij al bijna vol en konden we gelijk vertrekken!

Na de lunch werd Elise opgehaald door Tina en de driver. Tina vertelde Iris, Elise en mij toen dat moeder Charlotte gaat trouwen!! Dit vermoeden wij al, laatst was haar vriend op bezoek en had kaarten mee. En als we het goed hebben gezien stond er 'wedding' op. Vervolgens vertelde Tina ons dat wij ook zijn uitgenodigd, super leuk! De bruiloft is op 22 november, de dag dat ik terug vlieg. Gelukkig vlieg ik pas 's avonds en gaat Tina regelen dat ik in de ochtend nog naar de bruiloft kan. Wauw, ik denk dat het heel bijzonder is om een ghanese bruiloft mee te maken. Ik ben dan ook heel blij dat ik er bij kan en mag zijn!

Maandag was de staking voorbij en zijn we samen met de kinderen voor het eerst naar de nieuwe school geweest. Helaas waren de nieuwe school uniformen er nog niet (zouden afgelopen vrijdag klaar zijn), dus iedereen had het oude uniform aangetrokken. Toen we op school aankwamen stonden alle kinderen al in rijen, klas bij klas. Ze waren aan het zingen, volgens mij doen ze dit op alle scholen voordat ze de klas in gaan. Toen ze klaar waren kwam het schoolhoofd naar ons toe. Wij hebben samen met hem de kinderen naar de juiste klassen gebracht. Op deze school hebben alle klassen een eigen leraar, dat is al een heel goed teken! Er was een leraar ziek en Iris en ik hebben samen deze klas les gegeven. Helaas was dit nog niet zo makkelijk, de zieke docent had namelijk het materiaal om les te geven thuis. Met wat improvisatie en wat hulp van de kinderen hebben we toch wat dingen kunnen bedenken. Om half 12 gingen we terug voor de lunch. Bij Helping Hands deden wij dit ook altijd en daar werd er niet naar omgekeken als er een klas zonder leraar zat. Op de nieuwe school was het schoolhoofd het er eigenlijk niet mee eens dat we eerder weg gingen. (De pauze van de kinderen is om 12 uur.) Uiteindelijk heeft een andere leraar ons om half 12 afgelost.
Na de lunch ben ik thuis gebleven om wat dingen voor mezelf te doen doen, de was, even lekker lezen...

Ik merk na 6 week wel dat ik wat vermoeid begin te raken. We hebben de kinderen afgelopen tijd ook 24/7 om ons heen gehad en die kosten heel wat energie. Ondanks dat ik het hartstikke leuk vind om met de kinderen te spelen, ze te helpen bij hun huiswerk, etc!

Dit is het voor nu, volgende week zal ik nog 1 reisblog posten vanuit Ghana en dan zit het er al weer op!

Liefs Myrthe

Drukke daagjes...

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer! Het duurde even, maar hier is weer een nieuw reisverslag. We hebben een drukke tijd achter de rug, Elise haar familie kwam langs, de verhuizing van het weeshuis...

Vorige week vrijdag zijn we vertrokken naar Kokrobite, vlak bij Accra. Tina kwam ' sochtends langs bij het wees huis, en we konden met haar mee rijden naar Accra. Dat scheelt ons weer een hele reis met de tro tro! Rond een uur of 5 kwamen we aan bij ons hostel, 'Big Milly's'. Tot onze verbazing kwamen we erachter dat we hier tijden de oriëntatie dagen in de eerste week ook al waren geweest, om wat te drinken. 's Avonds hebben we en heerlijke maaltijd gehad in het restaurant van Big Milly's. Na het eten was er een drum en dans optreden. Erg leuk om de Ghanese dansstijl te zien! Helaas konden we niet te ver vooraan staan, want ze werd er zo uitgepikt om mee te doen!
De volgende dag hebben we in de ochtend een heerlijke strandwandeling gemaakt. Op het strand hebben we een praatje gemaakt met 2 Ghanese jongens en vervolgens hebben zij ons wat plekken laten zien waar je lekker kan eten en wat kan drinken!

Tijdens de lunch hebben we nog een Nederlands stel ontmoet en nog een ander Nederland meisje. We hebben even gezellig zitten kletsen en onze verhalen over Ghana gedeeld. Na de lunch kwam ook eindelijk de zo'n erdoor en hebben we snel onze bikini aan getrokken en zijn we in de zon gaan liggen!

We hadden afgesproken om samen met de Nederlanders die we hadden ontmoet uit eten te gaan bij een Italiaans restaurant in de buurt. Heeeeerlijk! Tijdens het eten begon het kei en kei hard te regenen (gelukkig zaten we overdekt!). Bij Big Milly's zou deze avond een reggae avond zijn, maar deze viel letterlijk in het water, erg jammer... Als het hier regent, zijn de zandwegen vaak gelijk een bende met allemaal grote plassen. Op zondag zijn we weer terug gegaan naar het weeshuis. In eerste instantie zouden we het hele stuk met de tro tro gaan, maar de Ghanees die ons de dag ervoor wat dingen had laten zien, wou ons wel een stuk wegbrengen. Toen hoefde nog maar een klein uurtje in de tro tro.

Maandag morgen, toen de kinderen naar school waren hebben Elise en ik onze kamer een grote schoonmaakbeurt gegeven en onze was gedaan. In de ochtend zou Tina Elise haar moeder en haar tantes naar het weeshuis brengen, dan moest onze kamer er natuurlijk wel een beetje representatief uitzien!

Elise haar familie zou 10 dagen blijven, tot a.s. woensdag. Van dinsdag tot donderdag zouden ze gaan reizen en vrijdag helpen met de verhuizing. Zaterdag zouden ze dan weer voor een paar dagen gaan reizen. Ze hebben mij gevraagd of ik misschien me wou. Ik heb ervoor gekozen om de eerste 3 dagen met hun mee te gaan, zo had ik precies op de helft van mijn reis een soort van korte break!

Aan het einde van de ochtend kwamen ze aan, met een heleboel bagage. Alledrie hadden ze 2 koffers mee, waarvan er 1 vol zat met gedoneerde spullen voor de kinderen! Na een snelle rondleiding door er huis, zijn we samen met Tina en Elise haar familie naar het nieuwe weeshuis gegaan. We waren erg verbaasd toen we daar aankwamen, want er moest nog zo veel gebeuren en ze hadden nog maar 4 dagen voor de verhuizing. De ramen zaten er nu al we in maar in het huis was het nog eens bende, de badkamer waren nog niet klaar en alles moest nog geverfd worden... En als alles op een Ghanees tempo gaat, dan gaan ze dat echt niet redden in 4 dagen.

Na avond eten zijn we met Elise haar familie mee gegaan naar hun hotel in Swedru. Hier zouden zijn voor 1 nacht verblijven. Toen zijn we nog naar en soort van barretje in de buurt gegaan om met z'n allen een wijntje te drinken. Helaas was de fles die we kregen bedorven... In de avond zijn Elise en ik weer terug gegaan naar het weeshuis.

Dinsdag morgen stond om 8 uur de auto met chauffeur bij het weeshuis om ons op te pikken. Vervolgens zijn we naar Swedru gegaan om Elise haar familie op te pikken. Deze 3 dagen zouden we verblijven in een beach house in Cape Coast. De chauffeur is tijdens de 3 dagen 24/7 tot onze beschikking.

In een grote terrein wagen, met z'n vieren op de achterbank, gingen we op pad naar Cape Coast. Na anderhalf uur kwamen we aan bij het Elmina Castle. Dit is een kasteel wat te maken had met het verleden van de slavenhandel. Ook de Nederlanders speelden in die tijd hier en rol in. Na een rondleiding van ongeveer een uur zijn we naar het beach house gegaan. Toen we hier aankwamen keken we onze ogen uit. Een super groot huis, met 4 slaapkamers, 3 badkamers, een enorme tuin met wat geitjes en pal aan het strand! Wat wil een mens nog meer?!

Na de lunch hebben we ons dan ook snel in onze zwemkleding gehesen en zijn we op het strand gaan liggen, heerlijk genieten van het uitzicht, de locale bevolking die af en toen langs loopt met van alles en nog wat op hun hoofd...

De volgende dag, woensdag, kwamen we rond een uur of 7 onze kamer uit (uitslapen zijn we verleerd). Toen we de deur open deden viel onze mond open, water, overal water! De hele woonkamer en keuken stonden blank... Het bleek dat de kraan in de keuken aan het begin van de nacht geknapt was. Om 6 uur in de ochtend was er al een man gekomen om onze woonkamer leeg te scheppen met emmers... Terwijl ons huis werd schoongemaakt zijn wij deze ochtend naar Kakum National Park geweest. Elise en ik waren hier al een keer eerder geweest maar de touwbruggen blijven leuk en de natuur blijft prachtig!

Elise en ik liepen naar de kassa toen om voor ons allemaal kaartjes te halen. De man achter de kassa vroeg of wij een studentenpas hadden (dan kan je voor de helft van de prijs), helaas had ik die niet mee, maar wat ik wel had is mijn ziekenfonds pas van zilveren kruis. Heel serieus gaf ik hem deze pas en hij bekeek hem aandachtig. Na wat overleg met zijn collega voeg hij aan mij wat de naam van de school was, vol overtuiging vertelde ik hem; Zilveren Kruis Achmea, that's the name of my school! Hij keek me aan, en vervolgens zij hij; okay, 2 studente And 3 adults? YES, het was gelukt! Elise en ik kregen allebei voor de helft van de prijs een kaartje, en dat dankzij mijn Zilveren Kruis pas!

Nadat we de Connopy walk in Kakum hadden volbracht gingen we naar Hans Cottage. Hier hebben we geluncht, maar ook krokodillen van heeeel dichtbij gezien. Je kon ze ook aanraken, maar de krokodillen gingen liever het water weer in. Vervolgens zijn we terug gegaan naar er beach house (die helemaal droog en schoon was) en nog even lekker met een boek op het strand gelegen.

De volgende dag hebben de we hele ochtend aan het strand gelegen. Rond een uur of 2 zijn we vertrokken richting Cape Coast om daar nog even wat boodschappen te doen en te pinnen. Vervolgens zijn we nog even wat gaan eten en drinken bij Oasis (hier hebben Elise en ik al eerder een heel weekend doorgebracht). Op weg terug naar huis zijn we nog even langs het nieuwe weeshuis gereden, om te kijken of we wel echt kunnen verhuizen de volgende dag. We stonden versteld, de manen hadden zo hard gewerkt! Op een paar dingen na was alles klaar!! Daarna hebben we de familie van Elise weer naar het hotel is Swedru gebracht en heeft de chauffeur ons bij het oude weeshuis afgezet.

Vrijdag morgen was de familie van Elise rond 7 uur bij ons, ook Tina was er rond die tijd.

Deze morgen kreeg de familie van Elise een telefoontje en moesten door omstandigheden dezelfde dag nog terug reizen naar Nederland...

De pick up werd als eerste volgeladen met onze spullen. Toen we aankwamen bij het nieuwe weeshuis hebben we gelijk onze kamer klaargemaakt, bedden op hun plek gezet, etc. Er waren 2 pick up's die steeds heen en weer reden met spullen. Al snel werden de kinderen ook gebracht, ze waren helemaal door dolle heen! Ze hadden nu natuurlijk ook ineens heel veel ruimte om te spelen. De bedden met de matrassen erin vielen ook goed in de smaak, al gauw hadden de kinderen een eigen kamerindeling gemaakt en een eigen bed toegeëigend! Faustina, de moeder, had voor de lunch en enorme pan vol met jalov gemaakt (rijst met kip) voor alle kinderen en voor ons. De kinderen hebben met z'n allen aan de nieuwe tafel gegeten en kregen er van Tina een flesje frisdrank bij. Ook had Tina een geluidsinstallatie geregeld, de hele dag hadden we gezellig muziek aan en het hele dorp kwam een kijkje nemen!

Diezelfde middag zijn Elise en ik nog met de driver van Tina naar Swedru gegaan om voor elk kind een kussen en een laken te kopen. Toen we terug kwamen werden we met veel enthousiasme ontvangen door de kinderen!

In de avond was het even wennen, de kinderen moeten nu allemaal naar hun eigen slaapkamer. De stapelbedden waren 3 hoog en we hadden er voor gekozen om de oudsten boven in te leggen. De eerste nacht moesten de kinderen toch scheidbaar wel wennen aan een echt bed, er zijn deze nacht namelijk 2 kinderen naar beneden gevallen (geen verwondingen gelukkig).

Zaterdag is de kleermaker langs geweest voor de schooluniformen. Ze had stof gekocht en wou het ons laten zien, super mooi!

Van mijn laatste donaties heb ik in overleg met Tina ervoor gekozen om voor alle kinderen het schoolgeld voor 1 jaar te betalen!!

Dit was weer een heel verhaal van mijn belevenissen!

Liefs Myrthe

Bijna op de helft!

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer met een nieuw reisverslag! Komend weekend ben ik alweer op de helft van mijn reis, wat gaat de tijd toch ongelofelijk snel. Door alle belevenissen en indrukken ben ik ook helemaal niet bezig met de tijd, de dagen, etc...

Donderdag zijn we nog weer bij Princilla in het ziekenhuis langs geweest. Helaas had de dokter nog steeds niet verteld wanneer ze naar huis mocht... Faustina, een van de moeders die de afgelopen dagen bij haar was in het ziekenhuis, stelde voor dat we de volgende dag vroeg naar het ziekenhuis kwamen. De dokter kwam namelijk vaak vroeg in de ochtend en dan konden wij hem wat vragen stellen over Princilla. Dit vonden we een uitstekend idee en de volgende morgen waren we om 6 uur in het ziekenhuis in Winneba. We hadden uit voorzorg onze boeken mee genomen, uit ervaring wisten we dat 'even naar het ziekenhuis', vaak een halve dag werd. In eerste instantie zaten we gezellig bij Princilla op de kamer, maar daar werden we na een klein uurtje weg gestuurd. We moesten in een ander gebouw wachten en Faustina zou ons ophalen als de dokter er was. Na een paar uur wachten was de dokter er dan eindelijk... Tot onze grote verbazing zij hij dat we haar vandaag mee maar huis konden nemen, yes! Elise kon thuis haar wond verzorgen, dus hoefde ze woensdag pas terug te komen! Maar voor dat we daadwerkelijk weg konden waren we weer bijna 2 uur verder... Maaaar, ze is weer thuis!!!

De afgelopen dagen hebben de stroom en het water ons in de steek gelaten. Overdag hadden we geen stroom, zodoende kon de ventilator niet aan en was het niet uit te houden in onze kamer. Vaak als het donker werd rond 6 uur hadden we even stroom, maar al voordat we klaar waren met juichen stonden we alweer in het donker. En als je dacht je lekker even op te frissen onder een koude douche, had je pech... Er kwam geen water uit de douchekop, maar gelukkig waren daar de emmers met water! De icebucket challange is in Nederland nu waarschijnlijk geen hoogtepunt van facebook meer, maar hier is het een van de dagelijkse dingen...

Het weekend was het de bedoeling lekker rustig aan te doen. We zijn thuis gebleven, omdat we zondag graag de plaatselijke kerk wouden bezoeken. Zaterdag nacht werd ik rond 2 uur 's nachts wakker, ik hoorde kinderen door het huis lopen... Ik ging naar het toilet, zo kon ik gelijk even zien wat er allemaal gaande was in huis. Tot mijn grote verbazing zag ik dat alle kinderen zich buiten aan het wassen waren. In mijn pyjama, nog half slapend, liep ik naar Faustina, die al druk bezig was in de keuken, toe om te vragen wat er aan de hand was. We moesten naar het ziekenhuis was haar antwoord. Ik dacht dat het om een van de kinderen ging die al een paar dagen hevig aan het hoesten was. Ze vertelde dat de driver hier om 4 uur zal zijn om ons op te pikken. Wij dachten dat het om de driver van Tina ging, hij had ons al eerder opgepikt om vervolgens naar het ziekenhuis te gaan. Omdat we klaarwakker waren, hebben we ons gelijk maar aangekleed en onze spullen gepakt (alles wat je nodig bent voor een dagje ziekenhuis, of beter gezegd, een dagje wachten, wachten en nog eens wachten... Rond 3 uur zaten we aan ons ontbijt, mooi op tijd zeg maar! Uiteindelijk kwam er rond half 5 een busje aan gereden, maar tot onze verbazing niet de bus van Tina en ook niet de driver van Tina... Het busje ging open en alle kinderen sprongen erin. He? We moesten toch maar met 1 kindje naar het ziekenhuis? We snapten er niks van... Uiteindelijk hebben we bij een van de oudste kinderen verhaal gehaald. Het bleek dat alle kinderen mee gingen om pasjes te laten maken voor hun zorgverzekering!

Om 5 uur in de ochtend kwamen we aan bij een gebouwtje waar de kinderen op een rij moesten gaan zitten. Omdat het nog zo vroeg was, was de hoop dat we snel weer naar huis konden redelijk groot. Helaas hadden we iets te vroeg gejuicht en zaten we om 9 uur nog te wachten. Nog niet eens de helft van de kinderen was klaar... De kinderen waren moe, hongerig en dorstig. Dit was duidelijk te merken, zo begonnen elkaar te klieren en de andere mensen keken ons raar aan omdat de kinderen zo vervelend waren. Uiteindelijk zijn Elise en ik rond 10 uur met 2 andere kinderen naar huis gegaan, 1 van de kinderen moest medicatie hebben. Rond 11 uur kwam ook Faustina thuis met een aantal kinderen en rond 2 uur kwam Charlotte thuis met de laatste kinderen... Een lange dag!!

'S middags waren de kinderen bezig met kokosnoten uit de bomen slaan met een groot mes. Ze klommen als aapjes de bomen in! Vervolgens bewerkte de oudste jongen de kokosnoot zo dat je het sap eruit kon drinken. Als je de sap op had, kon je het witte laagje er ook nog uit schrapen en opeten. Dit moesten we natuurlijk even proeven! Het sap was lauw en er zat geen volle kokos-smaak aan, maar verder goed te drinken. Koud zal het nog lekkerder zijn!

In de avond hebben Faustina en Christiana (het oudste meisje) ons laten zien hoe je Jalov maakt. Die is van veel kinderen het lievelingseten en ze vinden het erg leuk om dit te laten zien. Jalov is rijst met tomaat, ui en pittige tomaten puree. Erg lekker!!

Die avond zat Christiana nog even bij ons op de kamer te kletsen. Ze vroeg aan ons of wij ook een vader en een moeder hadden. Waarop wij 'ja' antwoorden em hetzelfde aan haar vroegen. Zoals we al verwachten was haar antwoord 'nee'. Tina's Child Care bestaat nog maar een jaar dus onze vraag was al gauw waar ze dan hiervoor had gewoond. Ze vertelde ons openhartig dat ze samen met haar kleine broertje in het bos leefde, helemaal alleen, zonder eten, zonder andere mensen... Het ontroerde me toen ze dit vertelde. In je achterhoofd weet je dat het zo gaat, maar als zo'n meisje het je zelf verteld wordt je toch even met je neus op de feiten gedrukt...

Zondag morgen zijn we naar de kerk in het dorpje geweest. We hebben onze langste jurkjes aangetrokken en de kinderen gevolgd. Iedereen komt en gaat wanneer hij zin heeft, dus wij gingen met twee kinderen op pad. Wij gingen er van uit dat de kinderen wisten waar we heen moesten. Uiteindelijk zij een van de kinderen na een kwartier lopen dat het hier toch niet was, en toen zijn we weer terug gelopen. Achteraf bleek de kerkdienst gehouden te worden in klaslokalen van de school achter het weeshuis. Er zaten zo'n 10 mensen in het klaslokaal tijdens de dienst. Omdat het zo kleinschalig was opgezet, was het ook een beetje anders dan we hadden verwacht. De kinderen zaten tijdens de dienst buiten in de schoolbanken en leerde een zin uit de bijbel. Ik hoop dat er nog een keer tijd is om een kerk in een stad te bezoeken, om te kijken hoe dat is.

In de middag hebben we het boekje 'Ervaar Ghana' doorgenomen, om te kijken of er nog leuke dingen in stonden die we komend weekend kunnen ondernemen. Toen ik dit boekje aan het lezen was, kwam ik erachter dat de auto's die in Nederland niet door de keuring heen komen, op de boot worden naar west Afrika worden gezet. Hier rijden auto's namelijk gerust rond zonder spiegels, kapotte bekleding of deuren die niet helemaal goed meersluiten. Dat verklaard ook waarom je regelmatig auto's ziet rijden van bedrijven met Nederlandse teksten erop!

Gister zijn we samen met Tina naar het nieuwe weeshuis geweest. De laatste keer dat we hier zijn geweest was begin oktober, in onze eerste week. In de tussentijd zijn ze heel erg opgeschoten, maar er moet nog genoeg gebeuren. Er waren een stuk of 10 mannen aan het werk. Ze werken erg hard en volgens mij beginnen ze vroeg en gaan tot laat door. Ze slapen daar ook namelijk. Dit keer konden we ook binnen kijken. Mijn mond viel open toen ik binnen stapte, zo mooi... Als je binnenkomt aan de achterkant kom je in de woonkamer met links een eetkamer. Als je rechtdoor loopt heb je aan beiden kanten 3 slaapkamers. 3 voor de kinderen, voor beide moeders 1 en 1 voor de vrijwilligers. Dit is een enorme verbetering, de kinderen zullen straks niet meer met zijn allen in een ruimte op de grond slapen. Maar ze zijn verdeeld over slaapkamers en zullen allemaal een eigen bedje hebben.

In het oude weeshuis staan zakken vol met kleren, allemaal van de kinderen. Iedereen heeft zijn eigen kleren, maar als ze die willen vinden moet wel de hele zak op de kop... Niet erg handig dus. Een man die bezig was in het nieuwe weeshuis liet ons 3 kleerkasten zien. Wij willen er graag nog 3 bij laten maken, zodat elke slaapkamer zijn eigen kast heeft.

Ook willen wij kijken of we twee grote eettafels kunnen laten maken voor de kinderen.

De kinderen gaan straks ook naar een andere school, een die dichter bij is en ook nog goedkoper is. Hier zit ook gelijk een high school bij in. Dit houdt in dat de kinderen dus lange tijd kunnen blijven op deze school. Alleen moeten de kinderen nu ook nieuwe schooluniformen, wij gaan kijken of we ook hier ons steentje aan bij kunnen dragen.

Vanmiddag komt er een man langs. Hij gaat onze wensen voor de tafels aanhoren en ze voor ons maken. Ik ben heel benieuwd!!

Dat was dan alweer mijn vierde reisverhaal vanuit Ghana. Ik hoop dat jullie mijn verhalen nog steeds met plezier lezen!

Liefs Myrthe

Inmiddels alweer bijna 3 week in Ghana

Lieve allemaal, Weer even een verhaal met mijn belevenissen van de afgelopen week... Toen we woensdagmiddag terug kwamen van het internetcafé was Tina bij het weeshuis. Ze ging samen met ons en princilla's zus naar het ziekenhuis. Onderweg naar het ziekenhuis ging de uitlaat van de auto stuk. De chauffeur had het probleem na een paar keer stoppen eindelijk opgelost, hij hing nu met Eem touwtje vast. Toen we in het ziekenhuis aankwamen leek het met princilla al wat beter te gaan. Ik had tekenpapier, stempelstiften, gewone stiften en stickers voor haar meegenomen. Zo had ze tenminste wat te doen overdag.. In de auto terug hebben we Tina verteld dat we graag matrassen willen kopen van onze donaties. Zoals ik ook in mijn vorige verhaal heb geschreven  slapen de kinderen nu met z'n allen op ongeveer 10 matrassen. Wij wilden er graag voor zorgen dat alle kinderen een eigen matras kregen. Tina was erg enthousiast toen we het vertelde en zij dat ze morgen met de pickup langs zou komen, zodat wij de matrassen konden gaan kopen. De volgende dag was er een ander meisje die koorts had. Omdat dat hier ook verschijnselen van malaria kunnen zijn is Elise met het meisje Ruth en moeder Charlotte naar het ziekenhuis gegaan. Ik ben samen met Esther thuis gebleven om de was te gaan doen (met de hand) en de kamer eens grondig op de ruimen. Rond 2 uur kwamen Elise, Ruth en Charlotte terug van het ziekenhuis. Ze hadden Ruth getest op malaria maar dat was negatief. Ze hebben haar toen paracetamol zetpillen gegeven tegen de koorts. Vlak daarna kwam Tina eraan samen met haar chauffeur. Elise, Esther en ik zijn toen met de chauffeur naar Swedru gegaan om matrassen te gaan kopen. In de winkel lagen verschillende matrassen, wij hebben er voor gekozen op een dikkere variant te kopen. Die zal langer mee gaan en de kinderen zullen het lekkerder vinden liggen! Toen we onze keuze hadden gemaakt kon het inladen beginnen. 32 matrassen... Wauw, het was geweldig om te zien dat de achterbak van de pickup helemaal vol lag met matrassen. Ze kwamen nog een heel stuk boven de auto uit! Toen we bij het weeshuis aankwamen met de matrassen stonden alle kinderen te schreeuwen en te juichen, ze waren zo blij! Samen met de kinderen hebben we de matrassen opgestapeld in een van de vrijwilligerskamers. De matrassen worden pas in het nieuwe weeshuis in gebruik genomen. Vervolgens moesten we van Tina als vrijwilligers naast elkaar komen staan en de kinderen begonnen te zingen voor ons. Het was een soort gebed in de vorm van een lied om ons te bedanken. Daarna hebben de kinderen ons om de beurt een handje gegeven en ons bedankt. Veel kinderen zeiden: God bless you. Wauw, van dit hele gebeuren krijg je dan wel even kippenvel. Het deed heel veel met me dat ik echt wat voor de kinderen heb kunnen betekenen en dat ze laten zien hoe erg ze dit waarderen. Dus hier zijn jullie donaties heen gegaan! Het weekend wouden we graag naar Cape Coast. In de hoop dat het nu wel gingen lukken. Na de lunch hebben we afscheid genomen van Esther, zij ging zaterdag terug naar Nederland. Vervolgens zijn we richting Swedru gegaan om te pinnen. Toen we daar waren was de pin tijdelijk buiten gebruik. We hebben besloten om even te wachten en na een klein uurtje deed hij het weer. Gelukkig maar want anders konden we weer terug maar huis! Toen we de goede tro tro hadden gevonden kon de reis naar Cape Coast beginnen. We hadden we beste plekken, dus wij hadden er zin in! Helaas begon de bus na nog geen kwartier rijden een raar geluid te maken. We moesten stoppen en wachten op een andere tro tro. Na drie kwartier gewacht te hebben in een bloed hete bus konden we overstappen en onze reis voortzetten. Helaas hadden we nu niet van die goede plekken, een bank waarvan de rugleuning zo rechtop staat dat je bijna voorover valt... Na 2 uur rijden kwamen we in Cape Coast aan en zijn we met de taxi naar onze verblijfplaats gegaan: 'Oasis Beach Resort'. Oasis ligt direct aan het strand en heeft alle middelen voor een relax weekendje! Helaas waren de eerste nacht alle 2 persoons kamers al bezet en moesten we de eerste nacht doorbrengen in een slaapzaal die we deelden met 2 Chinezen, 1 Zuid-Afrikaan, 1 Duitser en 1 Engelse. We hadden even met ze gepraat en besloten we volgende ochtend gezamenlijk (1 Chinees, het Duitse meisje, de Zuid-Afrikaanse jongen en wij 2) naar Kakum National Park te gaan. De Chinees had een auto hier dus dat was helemaal makkelijk! De volgende morgen kwamen we rond 8 uur bij Kakum aan. Kakum is trouwens een van de weinige regenwouden in Ghana die bespaart is gebleven. We gingen samen met nog een groep en een gids op pad. Het was nog een hele klim naar boven en we waren dan ook al snel moe. Boven kwamen we aan bij een heleboel touw bruggen. Deze liepen als het ware in een rondje. Je moet geen hoogtevrees hebben als je hier overheen wil! Gelukkig hadden wij hier geen last van en we gingen als een speer over de touw bruggen heen, ver voor de groep uit! Na een uurtje hadden we alles gezien en konden we weer terug naar benden. Kakum staat ook bekend om de vele diersoorten die in het regenwoud leven, wij hebben er alleen geen een gezien... Eenmaal terug bij Oasis kunnen we inchecken in onze 2 persoons kamer met eigen wc en douche. De man van de receptie liep met ons mee naar de kamer. We keken onze ogen uit! We hadden uitzicht op de zee en een heeeeerlijk groot twee persoons bed. Die middag hebben we lekker gerelaxt in onze kamer em 's avonds hebben we heerlijk gegeten bij het restaurantje op hert beach resort. Je kon hier van alles krijgen; pizza, pasta, patat, hamburger, etc. En als je 2 week lang voornamelijk rijst hebt gegeten kun je van dit soort dingen intens genieten!! In de avond hebben we met wat Ghanezen wast gedronken. Alle mensen uit Ghana zijn echt super aardig en willen alles over je cultuur weten en ze vertellen ook graag over die van hun. Een Ghanees die eens in Nederland was geweest wist ons zelfs de geschiedenis van het Victoria Hotel in Amsterdam te vertellen! (Ik ben het inmiddels alweer vergeten hihi) 'S avonds in bed hoorde je het geluid van de zee, heerlijk relaxed om bij in slaap te vallen. Zondag morgen was het de bedoeling om lekker uit te slapen. Helaas zit het al zo in ons ritme dat we er vroeg uit moeten, dat we om 8 uur al wakker waren. Na het ontbijt zijn we het dorpje in gegaan, maar dit was niet zoveel soeps. Toen we terug waren hebben we nog even lekker op een bankje bij het strand gezeten, lekker ontspannen met een prachtig uitzicht. Om half 12 moesten we uitchecken en zijn toen ook maar gelijk gaan lunchen bij het rataurantje. We hebben heerlijk genoten van een groot bord vol patat en een hamburger. Rond half 2 zijn we per taxi naar het tro tro station gegaan. Helaas was de tro tro naar Swedru al vol en moesten we wachten tot de volgende tro tro vol zat, eerder gaat hij namelijk niet weg... Het heeft dan ook bijna 2 uur geduurd voordat we weggingen. Na een dik uur rijden waren we in Winneba. We zijn nog even bij princilla in het ziekenhuis langs geweest. Faustina was bij haar en ze vertelde ons dat ze morgen misschien naar huis mag, super goed nieuws!! Maandag morgen zijn we weer met Ruth naar het ziekenhuis geweest. In eerste instantie gewoon voor een controle, maar uiteindelijk bleek dat ze een inwendige infectie had... Ze heeft hier snelwerkende antibiotica voor gekregen. Princilla ligt nu nog in het ziekenhuis. De dokter komt steeds niet langs of hij komt wel langs maar zegt niks over wanneer ze weg mag. Ik heb het idee dat het hier ook een beetje onbeleefd is als je er naar vraagt... Laten we hopen dat ze snel thuis komt! De kinderen hebben trouwens ook door dat Elise een verpleegster is en allemaal interessante spulletjes mee heeft voor wondjes en dergelijk heden. Er staan dan ook regelmatig wat kinderen voor de deur van onze kamer te ''huilen'', omdat ze heel graag even behandeld willen worden door verpleegster Elise! Zo, dit was het weer voor nu. Ik hoop dat jullie nog niet moe zijn van het lezen, want ik hoop zo snel mogelijk weer een blog te schrijven zodat ik mijn belevenissen met jullie kan delen! Liefs Myrthe

De eerste week in het weeshuis...

Lieve allemaal,

De eerste week in het weeshuis zit er al weer op, wat gaat de tijd hier snel.. Vorige week woensdag zijn we door Tina naar het weeshuis gebracht. Er was een van de moeders thuis, Faustina. Door haar werden we zeer hartelijk ontvangen. De kinderen waren nog op school dus we konden even rustig rond kijken en onze kamer inrichten. Daarna zijn we nog bij het nieuwe weeshuis gaan kijken met Tina. Ze zijn er druk mee bezig en eind oktober willen ze al gaan verhuizen! Dit betekent dus dat ik ook nog ga werken in het nieuwe weeshuis! Super leuk!

Om een uur of 3 kwamen de kinderen thuis van school en toen ze ons hadden gezien werden we van alle kanten besprongen, ook door de oudste jongen die niet veel kleiner als ik zijn haha!

Rond 5 uur stond voor ons een diner klaar in de woonkamer. Wij eten elke maaltijd appart van de kinderen en de moeders. Volgens mij hebben ze ook de kinderen aangeleerd dat ze niet tegen ons mogen praten onder het eten, want ze liepen ons met een grote boog voorbij. Toen wij klaar waren met eten gingen de kinderen eten, buiten op het trappetje, met elk een kommetje op schoot. Er is een groot verschil wat betreft het eten van ons en de kinderen. Wij krijgen een groot bord vol en zij een klein beetje... Confornterend om te zien, maar het is hun cultuur... Om 6 uur is het donker en dan gaan de kinderen ook al gauw op bed, ze slapen met 30 kinderen op ongeveer 10 matrasjes in de woonkamer. Helaas viel de stroom toen uit, dus zagen we helemaal niks meer. Op gevoel moesten we door het weeshuis naar onze kamer om onze zaklampt te zoeken (onder in de back pack natuurlijk...) Zodra de kinderen op bed liggen gaan wij eigenlijk ook op bed, meestal liggen we er rond half 8 al in. Erg vroeg, maar we moeten daar in tegen ook vroeg opstaan, de eerste kinderen zijn al rond 5 uur wakker...

De volgende dag zijn we met de kinderen naar school te gaan om hier te helpen. We hebben mee gekeken in verschillende klassen. Hier zijn nog meer vrijwilligers, daardoor word het wel moeilijk om naar nuttige dingen te zoeken die je kan doen. Vrijdag morgen had er een klas geen leraar en hebben Elise en ik samen les gegeven aan deze klas.

Vrijdag hebben we besloten om een weekendje weg te gaan. Het was de bedoeling om naar Cape Coast te gaan en daar in een hotel te overnachten. Charlotte, een van de moeders, heeft het hotel voor ons gebeld om te reserveren. We hebben onze spullen gepakt en zijn rond half 5 naar de weg gegaan om een tro tro (busje waar ze heel veel mensen en dieren in proppen) aan te houden. We zijn toen naar Swedru gegaan om te pinnen, we hadden namelijk te weinig contant geld om het hotel te betalen. Er waren nog redelijk veel banken, maar die accepteerde helaas geen meastro.. Na een uur zoeken hadden we eindelijk een bank gevonden waar je wel met meastro kon pinnen, helaas was deze bank dicht. We hadden te weinig geld voor het hotel, dus daar konden we niet meer heen. We hebben toen besloten om met de taxi naar Winneba te gaan. We hebben hier een goedkoop hostel opgezocht om te overnachten. We kregen dan ook echt een goedkoop hostel, 20 cedi (5 euro) voor 1 nacht voor 2 personen. Daarintegen hadden we ook alleen maar 2 bedden en een tafel. De volgende morgen zijn we naar het nabij gelegen strand gegaan. De zee was hier erg wild en sterk dus zwemmen werd hem helaas niet. Om 12 uur moesten we uitchecken en we zijn toen weer naar het weeshuis gegaan. Wat een leuk cultureel weekendje moest worden, is een gezellig weekendje in een goedkope kamer geworden!

Op straat hier wordt er door iedereen ''obruni'' (wit persoon) geroepen. Er leuk! Tegen de kinderen die dit roepen, roepen we vaak ''obibini'' (zwart persoon) terug. Dit zou je in Nederland niet moeten proberen op straat... Dit kinderen vinden dit erg grappig!

Toen we terug waren zagen we dat de arm van een van de kinderen was verbonden en dat het erg geswollen was. Een man die zich voor doet als goede arts had haar arm verbonden met een stuk van een t-shirt, stokjes en touw... Elise en ik hebben tegen de moeder gezegt dat we naar het ziekenhuis wouden, maar dat hoefde niet zij ze, het zou binnen 5 dagen over zijn. In de avond hebben we nogmaals aangedrongen om naar het ziekenhuis te gaan, maar het was nog steeds niet nodig, Princilla, het meisje, had erg veel pijn... De volgende dag was ik nog maar net wakker toen de moeder naar mij toe kwam met Princilla, we moesten direct naar het ziekenhuis. Haar hele arm zat vol met blaren van wel 3 cm doorsnee en van 1 cm dik. De man die zich voor deed als arts ging met ons mee naar het ziekenhuis is Swedru. We hadden al van Esther, de andere vrijwilligster gehoord dat dat ziekenhuis niet heel goed was.

Toen we daar waren werden we van afdeling naar afdeling gestuurd. Van de ''nep arts'' moesten we steeds buiten wachten en konden we niet zien wat ze binnen met haar deden. Uiteindelijk hebben ze helemaal niks gedaan aan haar arm, ze hebben alleen wat medicatie voorgeschreven. Na 4 uur in het ziekenhuis te zijn geweest konderen we weer gaan. De volgende dag moesten we terug komen. Ze kon toen naar een arts toe om behandeld te worden, hier moest je dat wel 6 uur lang voor in de wachtkamr zitten... Elise is een afgestudeerd verpleegster en wij (Esther en ik) stonden erop dat ze mee de behandelruimte (een nis naast de trap met een scherm ervoor) in ging. Zo kon ze zien wat ze precies deden, maar vooraal ook hoe ze de dingen doen. Toen ze aan de beurt was ging Elise met haar mee naar de dokter. Hij heeft alle blaren lek geprikt, met een mesje over haar huis geschraapt... Elise heeft hem nog een paar keer raad gegeven maar of ze het willen aannemen... Ze hebben de open verbonden met verband, wat gigantisch gaat plakken. Een ding was zeker, als ik ziek word, ga ik niet naar dit ziekenhuis!

Eenmaal thuis hebben heeft Elise het verband met veel moeite afgehaald en verbonden met haar eigen mee genomen spullen. Omdat we niet meer naar het ziekenhuis in Swedru wilden hebben we Tina gebeld over wat we er mee aan moesten. Ze was erg geschrokken en vertelde ons dat ze 250 cedi (70 euro) aan de ''nep arts'' heeft betaal om haar te verbinden. Tina was ook er boos op de moeder omdat ze eerst niet wou dat we naar het ziekenhuis gingen. Ze besloot om de Chaffeur van Experience It naar ons toe te sturen om ons op te halen zodat we naar het ziekenhuis in Accra konden (andershalf uur van het weeshuis af). Rond een uur of 8 was de chaffeur er. We hadden onze spullen al gepakt want we zouden misschien in het vrijwilligershuis overnachten. De rit naar Accra ging snel, heel snel. De chauffeur had zijn alarmlichten aan, grootlicht aan en toeterde voortdurend! Iederaan haalden we in, ook als er tegenliggers aan kwam, die moesten dan zelf naar aan de kant. Gelukkig waren we met de pick up, die kan wel tegen een stootje! Hij heeft ons binnen 3 kwartier, waar je dus normaal anderhalf uur over doet, bij het ziekenhuis weten af te zetten. Hij ging Tina ophalen en wij wachtten binnen. Na een half uur was Tina er en wij waren nog steeds niet geholpen. Toen Tina naar de balie ging kwamen we erachter dat de dokter niet aanwezig was, op naar het volgende ziekenhuis! Hier werden we wel snel geholpen maar konden ze ook niks naar haar wonden doen... Ondertussen was het al tegen 12 uur. We hebben besloten om terug te gaan naar het weeshuis en de volgende dag met iemand van Expierince It naar het trauma ziekenhuis in Winneba te gaan, niet ver van het weeshuis. Op de terug weg zijn we nog langs een bank gegaan waar we konden pinnen, gelukkig!! Iets na enen waren we thuis en hebben we Pricincilla bij ons op de kamer laten slapen.

De volgende morgen zijn we al optijd naar het trauma ziekenhuis in Winneba gegaan. Het zag er gelijk al uit als een goed ziekenhuis (een hele geruststelling)! Hier moesten we ook weer heel veel wachten. Uiteindelijk werden werden we van afdeling naar afdeling gestuurd om bloed te prikken en een rontgen foto te laten maken. Na 7 uur kond ze eindelijk naar de afdeling waar ze opgenomen werd. We hebben hier nog een keer het hele verhaal gedaan en ondertussen werd princilla aan het infuus gelegd. De angst straalde uit haar ogen toen ze op het bed lag. Maar ze houd zich erg groot en sterk, dat doen ze omdat ze weten dat ze zo een tik met een stok krijgen... Wij zijn toen snel naar huis gegaan om te eten en spullen voor haar te pakken. Als je hier in het ziekenhuis ligt moet je alles zelf mee, eten, beker, bord, lepel, laken, etc. Na het eten zijn we toen gelijk weer terug gegaan en hebben we nog even bij haar gezeten. Haar arm hadden ze verbonden en er hing aan een touwtje aan haar vinger om haar arm omhoog te houden.

De bezoek uren zijn hier helaas erg vroeg, in de ochten van 5 uur tot 6 uur en in de avond van 4 tot half 5. Dus vanmorgen ging de wekker om 4 uur zodat we om 5 uur bij haar konden zijn. Hier begint het straatleven dan al weer, maar voor ons voelt het wel heeel vroeg! Ze had een goede nacht gehad maar had nu veel last van haar vinger. Toen we even alleen met haar waren begon ze te huilen en ons vast te pakken.. Inmiddels is het echt een beetje ons kindje geworden!

Na het bezoekje aan Princilla zijn we naar school gegaan, we zaten met 6 vrijwilligers in een klas dus we voelde ons wel een beetje overbodig. Wel komen de kinderen naar je toe: ''teach me madam''. Om half 12 zijn we naar huis gegaan voor de lunch en vervolgens hebben we de tro tro naar Swedru genomen om te pinnen, boodschappen te doen en om onze blog up to date te houden in een internetcafe. Aan het einde van de middag gaan we weer even bij Princilla langs en nemen we haar zus, die ook in het weeshuis woont ook mee!

Oja, we hebben erg veel hagedissen hier. Die vinden het ook heel leuk in de vochtige badkamer en ze nemen gerust een duik in het water dat blijft staan in de douch bak! Gelukkig hebben we hier kinderen die ze gerust met een mes doormidden hakken en ze voor je weggooien!

Dit was het voor nu!

Liefs Myrthe

De eerste daagjes...

Lieve allemaal,

Mijn allereerste berichtje vanuit Afrika! Zondag avond zijn we rond 10 voor 8 geland. We hebben een rustige vlucht gehad met veel lekker eten! Toen we onze bagage hadden liepen we richting de uitgang van het vliegveld. Het leek alsof we over de rode loper moesten, zoveel mensen, allemaal met bordjes met namen. Zoek dan maar eens je bordje met je eigen naam!

Toen we onze namen hadden gevonden werden onze spullen uit onze handen gepakt en volgden we de mensen naar het busje. Ze waren erg aardig en we werden overladen met omhelzingen.

Onderweg naar het vrijwilligershuis wisten we niet waar we moesten kijken... Zoveel indrukken! Bijvoorbeeld bij de stoplichten, hier lopen mensen langs de auto's met vanalles en nog wat om te verkopen. Na een klein halfuurtje kwamen we aan en we werden hartelijk in ontvangst genomen. Ook stond er nog een diner voor ons klaar, rijst met saus, erg pittige saus!! Na het diner zijn we lekker gaan slapen!

Maandag hadden we een druk programma. Om 7 uur moesten we ontbijten. We hadden een heeeeerlijk ontbijt, stukken brood wat op een plak cake lijkt, een lekker omeletje....

Vervolgens kregen we informatie van Tina over hygiene en gezondheid. Tina is zo als ze het zelf zegt, ons big black mommy! De informatie was erg nuttig en we hebben er veel van ongestoken.

In de middag zijn we naar een drum en dans workshop geweest bij het strand. Dit was erg leuk om te doen. Wel hebben we wat last van zere handen van het drummen! Daarna heben we lekker gezwommen in de wilde zee!

Deze avond hadden we weer rijst gegeten met kip. Het eten hier vind ik reuze mee vallen, ik vind het juist allemaal wel lekker! Na het eten hebben we zitten kletsen met een andere nederlandse meid die op het zelfde project als ons werkt. Ze heeft een wond en kan daardoor niet werken en verblijft ze in het hostel. Ze heeft ons veel verteld over het project!

Voor het slapen wouden we nog even douchen maar dat feest ging helaas niet door, er kwam geen water uit de douche, wat hier heel normaal is!

De volgende dag (vandaag) zijn we na het ontbijt naar Accra gegaan. Hier hebben we over de markt gelopen! Iedereen is alleen erg opdringerig... Daarna zijn we naar een reastaurant gegaan waar we Ghanees eten hebben geprobeert, baku. Dit moest je met je handen eten, je rechter, een hele opgave! Het was opzich heel lekker maar wij Nederlanders kunnen niet zo goed tegen heeeeeel pittig eten, dus ik heb mijn drinken in een keer achter elkaar op moeten drinken!

Dit was mijn verhaal tot nu toe! Ik hoop snel weer iets van me te kunnen laten horen!

Liefs Myrthe

P.S. Afrika in precies zoals in je gedachten, mensen die met dingen op hun hoofd rondlopen, zandwegen, HELE hobbelige wegen dat je bijna om valt met de auto...