Lieve allemaal,

Maandag 3 november, de eerste dag dat de kinderen naar hun nieuwe school moesten. We waren er rond 6 uur uit om de kinderen te helpen met wassen en aankleden. De nieuwe schooluniformen waren nog niet klaar dus de kinderen zouden voor deze keer in hun gewone kleren naar school gaan. Omdat de nieuwe school dicht bij het weeshuis is konden we lopend heen, Elise en ik hadden besloten om rond half 8 - kwart voor 8 weg te gaan (school begint om 8 uur). Deze ochtend verliep niet echt vlekkeloos, om half 8 liepen veel kinderen nog in hun blootje en moesten ze bijna allemaal nog beginnen met ontbijten. We hebben de oudste kinderen duidelijk proberen te maken dat we op moesten schieten en dat ze dat aan iedereen moesten vertellen. Het zal wel in de Nederlandse genen zitten dat we graag op tijd zijn... Toen het 8 uur was zijn we naar de moeder gegaan en gezegd dat ze nu toch echt wel moeten opschieten. Haar antwoord hierop was: oh, de kinderen hoeven niet naar school vandaag, de leraren zijn aan het staken!

Charlotte vertelde dat een staking hier gerust een paar weken of zelfs maanden kan duren...

Omdat we toch iets met de kinderen wouden doen hebben we alle knutselspullen uit onze koffers gehaald. We hebben de twee tafels in de woonkamer gezet samen met de krukjes. Het was nog een hele klus om de kleurplaten, gekleurd papier, stiften, pijpenragers, potloden, etc. te verdelen over de twee tafels. De kinderen waren zo enthousiast dat ze alles uit je handen trekken. Na ongeveer en kwartier was de rust terug gekeerd en zat iedereen heerlijk rustig te knutselen of te tekenen. De oudste jongen heeft de verantwoordelijkheid genomen over de pijpenragers, hij heeft er voor alle kinderen brilletjes van gemaakt, zo leuk! Het grootste gedeelte van de ochtend zijn de kinderen heerlijk bezig geweest. Je kunt merken dat als je dingen doet met de kinderen, zoals kleuren, ze minder aan het ouwehoeren zijn onderling en dat ze veel leuker met elkaar omgaan.

Faustina (een van de moeders) is zondag weg gegaan, Tina vertelde ons dat ze malaria had en naar huis ging. Als ze beter was zou ze terug komen. Maandag bleek dat Faustina niet meer terug zou komen. De moeders hadden onderling wat problemen waardoor Faustina ervoor had gekozen weg te gaan. Maandag middag is er een andere vrouw gekomen, zij zou de plaats van faustina innemen. Deze vrouw, Diana, heeft zelf ook een klein kindje van anderhalf die ze ook heeft meegebracht naar het weeshuis. Tina heeft ons regelmatig bericht of wij vonden dat ze geschikt was als moeder voor alle kinderen. Hierop antwoorden wij dat het een vrouw is die super hard werkt. Ook hebben wij het idee dat zij meer liefde aan de kinderen geeft, omdat ze zelf ook een kleintje heeft.

Dinsdag morgen zijn we even naar Swedru geweest. Hier heb ik 10 handdoeken gekocht voor de kinderen. Deze hadden ze hard nodig, ze deden eerst samen met maar 7 handdoeken.
In de middag, toen we weer terug waren in het weeshuis begon het heel hard te regenen. Het was dat ik net gedoucht had, anders was ik graag in de regen aan staan! Omdat overal buiten zand is, was het al gauw een grote modderpoel! Het was dan ook een hele klus om met schone voeten naar de wc (die ongeveer 20 meter naast het weeshuis is) en weer terug te lopen... Ook werd het weeshuis gelijk even getest of hij wel waterdicht was. Dit was helaas niet het geval. Onder de achterdeur door kwam water binnen want zo van de trap in de hal af liep, nog net niet onze kamers binnen. Toen zijn we toch ook de slaapkamers maar even gaan checken. En ja hoor, in bijna alle kamers kwamen er straaltjes water uit het plafond. Al snel stonden overal emmers en bakjes om het water op te vangen.

Ook woensdag heeft het de hele dag geregend. Gelukkig waren er in de ochtend mannen gekomen om het dal te repareren. De temperatuur daalde al snel en het begon enorm hard te waaien, ik had even het gevoel dat ik in Nederland was!
Vandaag was ook een nieuwe Nederlandse vrijwilligster gekomen, Iris. Na een tijdje gekletst te hebben kwamen we erachter dat we haar tijden de voorbereidingsdag ook al hadden ontmoet!

Donderdagmorgen zijn we met z'n drieën naar school gegaan, we moesten het schoolhoofd een lijst met namen een geboortedatums brengen en ik heb tevens het schoolgeld voor een jaar voor alle kinderen betaald! In de middag moesten we met Princilla naar het ziekenhuis voor controle voor haar arm. We hadden er expres voor gekozen om in de middag te gaan, als we namelijk ' sochtends gaan zijn we vaak pas rond 3 uur terug. Omdat het nieuwe weeshuis best afgelegen zit, heeft Charlotte we taxi voor ons gebeld die ons naar de grote weg kon brengen, zodat er vanaf daar een tro tro konden nemen. Na lang wachten was er nog steeds geen taxi en zijn we maar begonnen met lopen. Het is nog een heel stuk naar de weg, zeker in die hitte. Toen we het idee hadden dat we al over de helft waren kwamen we Tina en haar driver tegen. We zijn we hun mee terug gereden naar het weeshuis om wat spullen af te leveren. Vervolgens zijn zij met ons mee gegaan naar het ziekenhuis. Rond 3 uur waren we daar gearriveerd, helaas waren we er voor niks, de dokter was al naar huis. Ze vertelden ons dat je perse vroeg in de ochtend moet komen...

Sinds we in het nieuwe weeshuis zitten hebben we veel telefonisch contact gehad met Tina. Ze wil graag weten hoe het gaat, of de kinderen het naar hun zin hebben, er huis goed bevalt en of we goed te eten krijgen. Wel zijn we en aantal dingen tegen gekomen in het nieuwe huis wat we haar verteld hebben. Zo zijn de stapelbedden bijvoorbeeld erg hoog en zijn er inmiddels al een stuk of 5 kinderen uit het bovenste bedje gevallen. De volgende morgen was er al een man bezig met planken op maat te maken en voor de bedden te schroeven, zodat ze er niet meer uit kunnen vallen. Ook het lopen naar de wc wanneer het regent heeft was geen succes en en dag later had Tina wat mannen geregeld die een pad van cement hebben gemaakt, van het huis naar de toiletten. Het valt me heel erg op dat Tina alles super goed regelt, en ook heel snel! Voor haar is het heel belangrijk om te weten dat de kinderen in een veilige omgeving wonen en het naar hun zin hebben. Mooi om te zien!

Het weekend van 7,8 en 9 november hebben we er voor gekozen een relax weekendje te houden. Het was een drukke week, dus daar waren we wel aan toe. We hadden Iris gevraagd of ze ook mee wou 'n die stemde enthousiast toe! Om zeker te weten dat dit een geslaagd weekend zou worden zijn we naar het vertrouwde beach resort Oasis gegaan. Lekker eten, zwemmen in een wilde zee, zonnen op het strand me een boek... Oftewel, heerlijk genieten!
Zondag morgen moesten we weer vroeg vertrekken. Elise zou namelijk na de lunch door Tina worden opgehaald om vervolgens naar haar gastgezin te gaan en te werken in het ziekenhuis. Gelukkig hoefden we deze keer geen 2 uur te wachten tot de tro tro vol zat en weg reed. Toen wij aankwamen was hij al bijna vol en konden we gelijk vertrekken!

Na de lunch werd Elise opgehaald door Tina en de driver. Tina vertelde Iris, Elise en mij toen dat moeder Charlotte gaat trouwen!! Dit vermoeden wij al, laatst was haar vriend op bezoek en had kaarten mee. En als we het goed hebben gezien stond er 'wedding' op. Vervolgens vertelde Tina ons dat wij ook zijn uitgenodigd, super leuk! De bruiloft is op 22 november, de dag dat ik terug vlieg. Gelukkig vlieg ik pas 's avonds en gaat Tina regelen dat ik in de ochtend nog naar de bruiloft kan. Wauw, ik denk dat het heel bijzonder is om een ghanese bruiloft mee te maken. Ik ben dan ook heel blij dat ik er bij kan en mag zijn!

Maandag was de staking voorbij en zijn we samen met de kinderen voor het eerst naar de nieuwe school geweest. Helaas waren de nieuwe school uniformen er nog niet (zouden afgelopen vrijdag klaar zijn), dus iedereen had het oude uniform aangetrokken. Toen we op school aankwamen stonden alle kinderen al in rijen, klas bij klas. Ze waren aan het zingen, volgens mij doen ze dit op alle scholen voordat ze de klas in gaan. Toen ze klaar waren kwam het schoolhoofd naar ons toe. Wij hebben samen met hem de kinderen naar de juiste klassen gebracht. Op deze school hebben alle klassen een eigen leraar, dat is al een heel goed teken! Er was een leraar ziek en Iris en ik hebben samen deze klas les gegeven. Helaas was dit nog niet zo makkelijk, de zieke docent had namelijk het materiaal om les te geven thuis. Met wat improvisatie en wat hulp van de kinderen hebben we toch wat dingen kunnen bedenken. Om half 12 gingen we terug voor de lunch. Bij Helping Hands deden wij dit ook altijd en daar werd er niet naar omgekeken als er een klas zonder leraar zat. Op de nieuwe school was het schoolhoofd het er eigenlijk niet mee eens dat we eerder weg gingen. (De pauze van de kinderen is om 12 uur.) Uiteindelijk heeft een andere leraar ons om half 12 afgelost.
Na de lunch ben ik thuis gebleven om wat dingen voor mezelf te doen doen, de was, even lekker lezen...

Ik merk na 6 week wel dat ik wat vermoeid begin te raken. We hebben de kinderen afgelopen tijd ook 24/7 om ons heen gehad en die kosten heel wat energie. Ondanks dat ik het hartstikke leuk vind om met de kinderen te spelen, ze te helpen bij hun huiswerk, etc!

Dit is het voor nu, volgende week zal ik nog 1 reisblog posten vanuit Ghana en dan zit het er al weer op!

Liefs Myrthe