Lieve allemaal,

De eerste week in het weeshuis zit er al weer op, wat gaat de tijd hier snel.. Vorige week woensdag zijn we door Tina naar het weeshuis gebracht. Er was een van de moeders thuis, Faustina. Door haar werden we zeer hartelijk ontvangen. De kinderen waren nog op school dus we konden even rustig rond kijken en onze kamer inrichten. Daarna zijn we nog bij het nieuwe weeshuis gaan kijken met Tina. Ze zijn er druk mee bezig en eind oktober willen ze al gaan verhuizen! Dit betekent dus dat ik ook nog ga werken in het nieuwe weeshuis! Super leuk!

Om een uur of 3 kwamen de kinderen thuis van school en toen ze ons hadden gezien werden we van alle kanten besprongen, ook door de oudste jongen die niet veel kleiner als ik zijn haha!

Rond 5 uur stond voor ons een diner klaar in de woonkamer. Wij eten elke maaltijd appart van de kinderen en de moeders. Volgens mij hebben ze ook de kinderen aangeleerd dat ze niet tegen ons mogen praten onder het eten, want ze liepen ons met een grote boog voorbij. Toen wij klaar waren met eten gingen de kinderen eten, buiten op het trappetje, met elk een kommetje op schoot. Er is een groot verschil wat betreft het eten van ons en de kinderen. Wij krijgen een groot bord vol en zij een klein beetje... Confornterend om te zien, maar het is hun cultuur... Om 6 uur is het donker en dan gaan de kinderen ook al gauw op bed, ze slapen met 30 kinderen op ongeveer 10 matrasjes in de woonkamer. Helaas viel de stroom toen uit, dus zagen we helemaal niks meer. Op gevoel moesten we door het weeshuis naar onze kamer om onze zaklampt te zoeken (onder in de back pack natuurlijk...) Zodra de kinderen op bed liggen gaan wij eigenlijk ook op bed, meestal liggen we er rond half 8 al in. Erg vroeg, maar we moeten daar in tegen ook vroeg opstaan, de eerste kinderen zijn al rond 5 uur wakker...

De volgende dag zijn we met de kinderen naar school te gaan om hier te helpen. We hebben mee gekeken in verschillende klassen. Hier zijn nog meer vrijwilligers, daardoor word het wel moeilijk om naar nuttige dingen te zoeken die je kan doen. Vrijdag morgen had er een klas geen leraar en hebben Elise en ik samen les gegeven aan deze klas.

Vrijdag hebben we besloten om een weekendje weg te gaan. Het was de bedoeling om naar Cape Coast te gaan en daar in een hotel te overnachten. Charlotte, een van de moeders, heeft het hotel voor ons gebeld om te reserveren. We hebben onze spullen gepakt en zijn rond half 5 naar de weg gegaan om een tro tro (busje waar ze heel veel mensen en dieren in proppen) aan te houden. We zijn toen naar Swedru gegaan om te pinnen, we hadden namelijk te weinig contant geld om het hotel te betalen. Er waren nog redelijk veel banken, maar die accepteerde helaas geen meastro.. Na een uur zoeken hadden we eindelijk een bank gevonden waar je wel met meastro kon pinnen, helaas was deze bank dicht. We hadden te weinig geld voor het hotel, dus daar konden we niet meer heen. We hebben toen besloten om met de taxi naar Winneba te gaan. We hebben hier een goedkoop hostel opgezocht om te overnachten. We kregen dan ook echt een goedkoop hostel, 20 cedi (5 euro) voor 1 nacht voor 2 personen. Daarintegen hadden we ook alleen maar 2 bedden en een tafel. De volgende morgen zijn we naar het nabij gelegen strand gegaan. De zee was hier erg wild en sterk dus zwemmen werd hem helaas niet. Om 12 uur moesten we uitchecken en we zijn toen weer naar het weeshuis gegaan. Wat een leuk cultureel weekendje moest worden, is een gezellig weekendje in een goedkope kamer geworden!

Op straat hier wordt er door iedereen ''obruni'' (wit persoon) geroepen. Er leuk! Tegen de kinderen die dit roepen, roepen we vaak ''obibini'' (zwart persoon) terug. Dit zou je in Nederland niet moeten proberen op straat... Dit kinderen vinden dit erg grappig!

Toen we terug waren zagen we dat de arm van een van de kinderen was verbonden en dat het erg geswollen was. Een man die zich voor doet als goede arts had haar arm verbonden met een stuk van een t-shirt, stokjes en touw... Elise en ik hebben tegen de moeder gezegt dat we naar het ziekenhuis wouden, maar dat hoefde niet zij ze, het zou binnen 5 dagen over zijn. In de avond hebben we nogmaals aangedrongen om naar het ziekenhuis te gaan, maar het was nog steeds niet nodig, Princilla, het meisje, had erg veel pijn... De volgende dag was ik nog maar net wakker toen de moeder naar mij toe kwam met Princilla, we moesten direct naar het ziekenhuis. Haar hele arm zat vol met blaren van wel 3 cm doorsnee en van 1 cm dik. De man die zich voor deed als arts ging met ons mee naar het ziekenhuis is Swedru. We hadden al van Esther, de andere vrijwilligster gehoord dat dat ziekenhuis niet heel goed was.

Toen we daar waren werden we van afdeling naar afdeling gestuurd. Van de ''nep arts'' moesten we steeds buiten wachten en konden we niet zien wat ze binnen met haar deden. Uiteindelijk hebben ze helemaal niks gedaan aan haar arm, ze hebben alleen wat medicatie voorgeschreven. Na 4 uur in het ziekenhuis te zijn geweest konderen we weer gaan. De volgende dag moesten we terug komen. Ze kon toen naar een arts toe om behandeld te worden, hier moest je dat wel 6 uur lang voor in de wachtkamr zitten... Elise is een afgestudeerd verpleegster en wij (Esther en ik) stonden erop dat ze mee de behandelruimte (een nis naast de trap met een scherm ervoor) in ging. Zo kon ze zien wat ze precies deden, maar vooraal ook hoe ze de dingen doen. Toen ze aan de beurt was ging Elise met haar mee naar de dokter. Hij heeft alle blaren lek geprikt, met een mesje over haar huis geschraapt... Elise heeft hem nog een paar keer raad gegeven maar of ze het willen aannemen... Ze hebben de open verbonden met verband, wat gigantisch gaat plakken. Een ding was zeker, als ik ziek word, ga ik niet naar dit ziekenhuis!

Eenmaal thuis hebben heeft Elise het verband met veel moeite afgehaald en verbonden met haar eigen mee genomen spullen. Omdat we niet meer naar het ziekenhuis in Swedru wilden hebben we Tina gebeld over wat we er mee aan moesten. Ze was erg geschrokken en vertelde ons dat ze 250 cedi (70 euro) aan de ''nep arts'' heeft betaal om haar te verbinden. Tina was ook er boos op de moeder omdat ze eerst niet wou dat we naar het ziekenhuis gingen. Ze besloot om de Chaffeur van Experience It naar ons toe te sturen om ons op te halen zodat we naar het ziekenhuis in Accra konden (andershalf uur van het weeshuis af). Rond een uur of 8 was de chaffeur er. We hadden onze spullen al gepakt want we zouden misschien in het vrijwilligershuis overnachten. De rit naar Accra ging snel, heel snel. De chauffeur had zijn alarmlichten aan, grootlicht aan en toeterde voortdurend! Iederaan haalden we in, ook als er tegenliggers aan kwam, die moesten dan zelf naar aan de kant. Gelukkig waren we met de pick up, die kan wel tegen een stootje! Hij heeft ons binnen 3 kwartier, waar je dus normaal anderhalf uur over doet, bij het ziekenhuis weten af te zetten. Hij ging Tina ophalen en wij wachtten binnen. Na een half uur was Tina er en wij waren nog steeds niet geholpen. Toen Tina naar de balie ging kwamen we erachter dat de dokter niet aanwezig was, op naar het volgende ziekenhuis! Hier werden we wel snel geholpen maar konden ze ook niks naar haar wonden doen... Ondertussen was het al tegen 12 uur. We hebben besloten om terug te gaan naar het weeshuis en de volgende dag met iemand van Expierince It naar het trauma ziekenhuis in Winneba te gaan, niet ver van het weeshuis. Op de terug weg zijn we nog langs een bank gegaan waar we konden pinnen, gelukkig!! Iets na enen waren we thuis en hebben we Pricincilla bij ons op de kamer laten slapen.

De volgende morgen zijn we al optijd naar het trauma ziekenhuis in Winneba gegaan. Het zag er gelijk al uit als een goed ziekenhuis (een hele geruststelling)! Hier moesten we ook weer heel veel wachten. Uiteindelijk werden werden we van afdeling naar afdeling gestuurd om bloed te prikken en een rontgen foto te laten maken. Na 7 uur kond ze eindelijk naar de afdeling waar ze opgenomen werd. We hebben hier nog een keer het hele verhaal gedaan en ondertussen werd princilla aan het infuus gelegd. De angst straalde uit haar ogen toen ze op het bed lag. Maar ze houd zich erg groot en sterk, dat doen ze omdat ze weten dat ze zo een tik met een stok krijgen... Wij zijn toen snel naar huis gegaan om te eten en spullen voor haar te pakken. Als je hier in het ziekenhuis ligt moet je alles zelf mee, eten, beker, bord, lepel, laken, etc. Na het eten zijn we toen gelijk weer terug gegaan en hebben we nog even bij haar gezeten. Haar arm hadden ze verbonden en er hing aan een touwtje aan haar vinger om haar arm omhoog te houden.

De bezoek uren zijn hier helaas erg vroeg, in de ochten van 5 uur tot 6 uur en in de avond van 4 tot half 5. Dus vanmorgen ging de wekker om 4 uur zodat we om 5 uur bij haar konden zijn. Hier begint het straatleven dan al weer, maar voor ons voelt het wel heeel vroeg! Ze had een goede nacht gehad maar had nu veel last van haar vinger. Toen we even alleen met haar waren begon ze te huilen en ons vast te pakken.. Inmiddels is het echt een beetje ons kindje geworden!

Na het bezoekje aan Princilla zijn we naar school gegaan, we zaten met 6 vrijwilligers in een klas dus we voelde ons wel een beetje overbodig. Wel komen de kinderen naar je toe: ''teach me madam''. Om half 12 zijn we naar huis gegaan voor de lunch en vervolgens hebben we de tro tro naar Swedru genomen om te pinnen, boodschappen te doen en om onze blog up to date te houden in een internetcafe. Aan het einde van de middag gaan we weer even bij Princilla langs en nemen we haar zus, die ook in het weeshuis woont ook mee!

Oja, we hebben erg veel hagedissen hier. Die vinden het ook heel leuk in de vochtige badkamer en ze nemen gerust een duik in het water dat blijft staan in de douch bak! Gelukkig hebben we hier kinderen die ze gerust met een mes doormidden hakken en ze voor je weggooien!

Dit was het voor nu!

Liefs Myrthe