Lieve allemaal,

Daar ben ik weer met een nieuw reisverslag! Komend weekend ben ik alweer op de helft van mijn reis, wat gaat de tijd toch ongelofelijk snel. Door alle belevenissen en indrukken ben ik ook helemaal niet bezig met de tijd, de dagen, etc...

Donderdag zijn we nog weer bij Princilla in het ziekenhuis langs geweest. Helaas had de dokter nog steeds niet verteld wanneer ze naar huis mocht... Faustina, een van de moeders die de afgelopen dagen bij haar was in het ziekenhuis, stelde voor dat we de volgende dag vroeg naar het ziekenhuis kwamen. De dokter kwam namelijk vaak vroeg in de ochtend en dan konden wij hem wat vragen stellen over Princilla. Dit vonden we een uitstekend idee en de volgende morgen waren we om 6 uur in het ziekenhuis in Winneba. We hadden uit voorzorg onze boeken mee genomen, uit ervaring wisten we dat 'even naar het ziekenhuis', vaak een halve dag werd. In eerste instantie zaten we gezellig bij Princilla op de kamer, maar daar werden we na een klein uurtje weg gestuurd. We moesten in een ander gebouw wachten en Faustina zou ons ophalen als de dokter er was. Na een paar uur wachten was de dokter er dan eindelijk... Tot onze grote verbazing zij hij dat we haar vandaag mee maar huis konden nemen, yes! Elise kon thuis haar wond verzorgen, dus hoefde ze woensdag pas terug te komen! Maar voor dat we daadwerkelijk weg konden waren we weer bijna 2 uur verder... Maaaar, ze is weer thuis!!!

De afgelopen dagen hebben de stroom en het water ons in de steek gelaten. Overdag hadden we geen stroom, zodoende kon de ventilator niet aan en was het niet uit te houden in onze kamer. Vaak als het donker werd rond 6 uur hadden we even stroom, maar al voordat we klaar waren met juichen stonden we alweer in het donker. En als je dacht je lekker even op te frissen onder een koude douche, had je pech... Er kwam geen water uit de douchekop, maar gelukkig waren daar de emmers met water! De icebucket challange is in Nederland nu waarschijnlijk geen hoogtepunt van facebook meer, maar hier is het een van de dagelijkse dingen...

Het weekend was het de bedoeling lekker rustig aan te doen. We zijn thuis gebleven, omdat we zondag graag de plaatselijke kerk wouden bezoeken. Zaterdag nacht werd ik rond 2 uur 's nachts wakker, ik hoorde kinderen door het huis lopen... Ik ging naar het toilet, zo kon ik gelijk even zien wat er allemaal gaande was in huis. Tot mijn grote verbazing zag ik dat alle kinderen zich buiten aan het wassen waren. In mijn pyjama, nog half slapend, liep ik naar Faustina, die al druk bezig was in de keuken, toe om te vragen wat er aan de hand was. We moesten naar het ziekenhuis was haar antwoord. Ik dacht dat het om een van de kinderen ging die al een paar dagen hevig aan het hoesten was. Ze vertelde dat de driver hier om 4 uur zal zijn om ons op te pikken. Wij dachten dat het om de driver van Tina ging, hij had ons al eerder opgepikt om vervolgens naar het ziekenhuis te gaan. Omdat we klaarwakker waren, hebben we ons gelijk maar aangekleed en onze spullen gepakt (alles wat je nodig bent voor een dagje ziekenhuis, of beter gezegd, een dagje wachten, wachten en nog eens wachten... Rond 3 uur zaten we aan ons ontbijt, mooi op tijd zeg maar! Uiteindelijk kwam er rond half 5 een busje aan gereden, maar tot onze verbazing niet de bus van Tina en ook niet de driver van Tina... Het busje ging open en alle kinderen sprongen erin. He? We moesten toch maar met 1 kindje naar het ziekenhuis? We snapten er niks van... Uiteindelijk hebben we bij een van de oudste kinderen verhaal gehaald. Het bleek dat alle kinderen mee gingen om pasjes te laten maken voor hun zorgverzekering!

Om 5 uur in de ochtend kwamen we aan bij een gebouwtje waar de kinderen op een rij moesten gaan zitten. Omdat het nog zo vroeg was, was de hoop dat we snel weer naar huis konden redelijk groot. Helaas hadden we iets te vroeg gejuicht en zaten we om 9 uur nog te wachten. Nog niet eens de helft van de kinderen was klaar... De kinderen waren moe, hongerig en dorstig. Dit was duidelijk te merken, zo begonnen elkaar te klieren en de andere mensen keken ons raar aan omdat de kinderen zo vervelend waren. Uiteindelijk zijn Elise en ik rond 10 uur met 2 andere kinderen naar huis gegaan, 1 van de kinderen moest medicatie hebben. Rond 11 uur kwam ook Faustina thuis met een aantal kinderen en rond 2 uur kwam Charlotte thuis met de laatste kinderen... Een lange dag!!

'S middags waren de kinderen bezig met kokosnoten uit de bomen slaan met een groot mes. Ze klommen als aapjes de bomen in! Vervolgens bewerkte de oudste jongen de kokosnoot zo dat je het sap eruit kon drinken. Als je de sap op had, kon je het witte laagje er ook nog uit schrapen en opeten. Dit moesten we natuurlijk even proeven! Het sap was lauw en er zat geen volle kokos-smaak aan, maar verder goed te drinken. Koud zal het nog lekkerder zijn!

In de avond hebben Faustina en Christiana (het oudste meisje) ons laten zien hoe je Jalov maakt. Die is van veel kinderen het lievelingseten en ze vinden het erg leuk om dit te laten zien. Jalov is rijst met tomaat, ui en pittige tomaten puree. Erg lekker!!

Die avond zat Christiana nog even bij ons op de kamer te kletsen. Ze vroeg aan ons of wij ook een vader en een moeder hadden. Waarop wij 'ja' antwoorden em hetzelfde aan haar vroegen. Zoals we al verwachten was haar antwoord 'nee'. Tina's Child Care bestaat nog maar een jaar dus onze vraag was al gauw waar ze dan hiervoor had gewoond. Ze vertelde ons openhartig dat ze samen met haar kleine broertje in het bos leefde, helemaal alleen, zonder eten, zonder andere mensen... Het ontroerde me toen ze dit vertelde. In je achterhoofd weet je dat het zo gaat, maar als zo'n meisje het je zelf verteld wordt je toch even met je neus op de feiten gedrukt...

Zondag morgen zijn we naar de kerk in het dorpje geweest. We hebben onze langste jurkjes aangetrokken en de kinderen gevolgd. Iedereen komt en gaat wanneer hij zin heeft, dus wij gingen met twee kinderen op pad. Wij gingen er van uit dat de kinderen wisten waar we heen moesten. Uiteindelijk zij een van de kinderen na een kwartier lopen dat het hier toch niet was, en toen zijn we weer terug gelopen. Achteraf bleek de kerkdienst gehouden te worden in klaslokalen van de school achter het weeshuis. Er zaten zo'n 10 mensen in het klaslokaal tijdens de dienst. Omdat het zo kleinschalig was opgezet, was het ook een beetje anders dan we hadden verwacht. De kinderen zaten tijdens de dienst buiten in de schoolbanken en leerde een zin uit de bijbel. Ik hoop dat er nog een keer tijd is om een kerk in een stad te bezoeken, om te kijken hoe dat is.

In de middag hebben we het boekje 'Ervaar Ghana' doorgenomen, om te kijken of er nog leuke dingen in stonden die we komend weekend kunnen ondernemen. Toen ik dit boekje aan het lezen was, kwam ik erachter dat de auto's die in Nederland niet door de keuring heen komen, op de boot worden naar west Afrika worden gezet. Hier rijden auto's namelijk gerust rond zonder spiegels, kapotte bekleding of deuren die niet helemaal goed meersluiten. Dat verklaard ook waarom je regelmatig auto's ziet rijden van bedrijven met Nederlandse teksten erop!

Gister zijn we samen met Tina naar het nieuwe weeshuis geweest. De laatste keer dat we hier zijn geweest was begin oktober, in onze eerste week. In de tussentijd zijn ze heel erg opgeschoten, maar er moet nog genoeg gebeuren. Er waren een stuk of 10 mannen aan het werk. Ze werken erg hard en volgens mij beginnen ze vroeg en gaan tot laat door. Ze slapen daar ook namelijk. Dit keer konden we ook binnen kijken. Mijn mond viel open toen ik binnen stapte, zo mooi... Als je binnenkomt aan de achterkant kom je in de woonkamer met links een eetkamer. Als je rechtdoor loopt heb je aan beiden kanten 3 slaapkamers. 3 voor de kinderen, voor beide moeders 1 en 1 voor de vrijwilligers. Dit is een enorme verbetering, de kinderen zullen straks niet meer met zijn allen in een ruimte op de grond slapen. Maar ze zijn verdeeld over slaapkamers en zullen allemaal een eigen bedje hebben.

In het oude weeshuis staan zakken vol met kleren, allemaal van de kinderen. Iedereen heeft zijn eigen kleren, maar als ze die willen vinden moet wel de hele zak op de kop... Niet erg handig dus. Een man die bezig was in het nieuwe weeshuis liet ons 3 kleerkasten zien. Wij willen er graag nog 3 bij laten maken, zodat elke slaapkamer zijn eigen kast heeft.

Ook willen wij kijken of we twee grote eettafels kunnen laten maken voor de kinderen.

De kinderen gaan straks ook naar een andere school, een die dichter bij is en ook nog goedkoper is. Hier zit ook gelijk een high school bij in. Dit houdt in dat de kinderen dus lange tijd kunnen blijven op deze school. Alleen moeten de kinderen nu ook nieuwe schooluniformen, wij gaan kijken of we ook hier ons steentje aan bij kunnen dragen.

Vanmiddag komt er een man langs. Hij gaat onze wensen voor de tafels aanhoren en ze voor ons maken. Ik ben heel benieuwd!!

Dat was dan alweer mijn vierde reisverhaal vanuit Ghana. Ik hoop dat jullie mijn verhalen nog steeds met plezier lezen!

Liefs Myrthe